Friday, February 29, 2008

Thursday, February 28, 2008

Mijn Reisbrief No 27






Iquique, Hostal Obispo Labbe, Vrijdag 29 Februari 2008

Beste Vrienden en Vriendinnen,

Voor deze brief had ik een paar foto's van de haven klaargelegd om de 'kustlijn' van Iquique af te maken, maar ik had zoveel foto's gemaakt die met 'eten' te maken hebben, dat ik dat maar voor laat gaan.

Ik het algemeen is het in een vreemde stad geen probleem om aan eten te komen. Alle mensen moeten eten, en dus is er een rijk-gesorteerde markt, misschien wel de meest gevariëerde van alle markten, zeker als je knabbels en snoepen daar bijtelt. Hier zijn ook restaurantjes 'te over'. De goedkoopste zijn zelfs lang niet slecht. Met $700 in een euro, zijn prijzen vanaf $1000 onbegrijpelijk. Toch krijg je daarvoor een groentesoep door 'mamá' zelf bereid, en vlees met puree-en-wat-groente als tweede 'plato'. Schiller en Jacaré geven er een toetje bij voor resp $1500 en $1300. Het zijn goede eenvoudige maaltijden. Niet voor een veelvraat,
restaurantes de sobra
maar dat ben ik niet. Ik eet wel eens in zo'n restaurantje, maar om dat altijd te doen mis ik twee dingen. Er is altijd weinig groente, en nòg minder verse groente. Het tweede wat mij niet schikt is het tijdstip. Ze zijn alleen open van ongeveer 12 tot 3. Zoals velen van jullie weten, zegt mijn dagritme --waarmee ik al jarenlang succesvol overleef-- dat ik 's morgens niets, en 's middags alleen fruit eet. Natuurlijk moet ik wel eens uitzonderingen maken --meestal wegens 'sociale omstandigheden'-- maar dáárvan weet ik dan ook dat ik mij beter aan mijn gouden
ofertas de shopdog
regel kan houden. Gelukkig komt er redding uit een anti-intuitieve hoek. De MacDonald-achtigen, met hun berucht-beroemde 'slechte' voedsel hebben óók de traditie om enkele goede [hmm, redelijk goede] salades op hun menu te zetten. In een zéér verre verte doen ze zelfs aan de franse "salade du chef" denken: Een salade als volledige maaltijd. Maar ze zijn. hoe dan ook heel wat rijker dan wat ze hier --en in Spanje helaas ook-- een 'ensalada mixta' noemen: een paar schijfjes tomaat met wat slierten ui. Bovendien is de lokale MacDonald-achtige, die hier Shopdog heet, de hele dag open. Zodoende eet ik hier eens per week 'vorstelijk' een Salade van Ceasar of een Avocado van de Koningin. [palta=avocado]. Daarbij droom ik dat het een heuse salade du chef is. Je moet wàt doen, nietwaar?
flores y verduras en el mercado
Zodoende koop ik mijn spullen op de markt. Fruit is er genoeg. De zwakke plek is de groente. Die is er ook genoeg. Tenminste om te koken. Om rauw te eten, en voor een salade, is het anders. Bovendien heb ik géén keuken om groente eens lekker te wassen en op te bergen in een ijskast. [Ik heb een klein hoekje in de gemeenschappelijke ijskast voor het hoogstnoodzakelijke]. Maar de uitkomst komt óók hier uit een onverwachte hoek. De meeste groente wordt vers-gesneden verkocht in typische 'bolsas': Dat zijn die zakjes die je op de foto's ziet.
bolsas en el super
>Je moet hier niet rekenen op de varieteit aan bladgroente die we in NL, F en S kennen. Mooi voorgewassen vaak. Spinazie, veldsla, eikebladsla, hartjes van frisée, groene frisée, kropsla of 'batavia' of hoe heten ze allemaal. Ik ken ze ook niet allemaal van naam, maar mijn ogen en mijn smaakpapillen herkennen ze wèl.

Nee hier is het alleen 'iceberg' die ze hier misplaatst 'escarola' noemen wat de spaanse naam is voor de franse 'frisée', maar hier het --valse- etiket van ordinaire 'iceberg' is. Iceberg is enige soort die ze hier kennen. Ook de 'vorstelijke salades' van Shopdog zit er vol van. Dat heeft met de 'handel' te maken. Dat is de enige sla die tegen zoveel dom gezeul bestand is. Helaas ten koste van de smaak.

Zodoende is er toch wel een heel assortiment gepelde en vóórgesneden groente: Uitjes, rode bietjes, zakjes 'gemengd', wortel, aardappel en zo wat meer. Meestal om te koken, maar voor een rauwkostkenner als ik ben, is er méér van mijn gading bij. Gezien vanuit de waarde van de groente is het 'duur'. Dat vóórsnijden loont, maar met een prijs per zakje tussen $170 en $225 [ 26 à 31 eurocent] is het toch 'economisch'.

Je vindt deze 'bolsas' zowel op de gewone markt als in de supermarkten. Het eenvoudige tenen mandje past bij het één, de bedriegelijke spiegels bij de ànder. Per slot moet daar alles 'super' en 'hyper' zijn ... of lijken. Maar de verpakking is origineel, een mooie en veilige bescherming van de fragiele pasgesneden groente.
bolsas en el mercado
Ik zie dat ik over het fruitaanbod niet erg gedetailleerd ben geweest. Daar zijn inderdaad weinig problemen mee. Het aanbod is niet spectaculair [behalve als je bedenkt dat we midden in een woestijn leven, en dat het moet komen van die paar oases in de omgeving, of van héél ver].

Het probleem is de zeer variabele kwaliteit die je van de buitenkant niet goed ziet, ondanks mijn gerenommeerde fruit-vriendschap. Regelmatig word ik verrast, zowel in positieve als in negatieve richting. Speciaal met perziken zijn er extremen, maar dat is overal zo met perziken. De bananen zijn zéér 'gewoontjes'. Totáál verrassingsloos in het smakeloze. Maar wat wil je? Met de rijke smaak van de bananen van de Canarias --althans de èchte-- in mijn herinnering en in mijn smaakpapillen, is er weinig kans voor andere zich positief(!) te onderscheiden.

Kortom, het eten vergt enige ervaring en oplettendheid. Dat is alles wat nodig is voor duurzaam genot. [Dit laatste lijkt mij een uitspraak met bredere toepassing.]

Hartelijke groeten, Gérard

PS Het is vandaag schrikkeldag. Ik dacht iets smeuigs te schrijven over Chileense folklore op deze dag, maar ik kreeg nul-op-rekest. Geen enkele romantische snaar wordt geraakt.


Friday, February 22, 2008

Mijn Reisbrief No 26









Iquique, Hostal Obispo Labbe, Vrijdag 22 Februari 2008

Beste Vrienden en Vriendinnen,

Laat mij deze brief beginnen met een foto van een meisje in rode jurk dat lekker gedecideerd dóórstapt naar het water. Ik vind het een mooie foto. Misschien dat ik later nog een andere 'knip' maak uit het origineel. Dat kan tegenwoordig.

nina con vestido rojo

Ik twijfelde over het thema van deze brief; er is zoveel. Bijvoorbeeld mijn overleving alhier met mijn dieet van verse groente en vruchten is ook spannend. Maar ik wil eerst de beschrijving van de stranden van Iquique afmaken.

playa al norte de hotel gavina1

Ik beschreef beide zandstranden, maar ten noorden van Hotel Gavina, dat je op een van de foto's kon zien, is er nog 'rotsstrand' tot aan de haven. Die rotsen zijn voor het zonnebaden niet zo'n probleem, en voor gezinnen met avontuurlijke kinderen zelfs aantrekkelijker, want de zeefauna is er een stuk interessanter.

playa al norte de hotel gavina2


Ondernemende kinderen lieten mij kwallen zien, diverse prachtige schelpdieren en een buitengewoon mooie zeester, zoals op onderstaande foto's.

Zoals de rode vlag laat zien, is het daar niet geschikt om te zwemmen, maar je ziet overal tussen de rotsen kinderen --en hun ouders-- speuren naar allerlei eetbaars en interessants.

De 'strandzijde' van Iquique heeft nog een andere verrassing. Het wandelpad tussen het strand en de boulevard, met name het traject langs de Playa Brava, is versierd met in de beton gegoten copieën van 'geoglifos'. Dat zijn die reusachtige figuren die de berghellingen in deze regio sieren. Op de hoogvlakte, de woestijn, is het zicht buitengewoon helder en kunnen die tekens op zeer grote afstand worden onderscheiden.

estrella de mar 1
estrella de mar 2

Die motieven zie je ook in de huidige Aymara kunst. Zeker in de toeristische variant daarvan worden ze te pas en te onpas herhaald.

Toch is de werkelijke betekenis van die geoglifos [geoglyphs in het engels] niet helemaal duidelijk. Wel is uit meer recent onderzoek uitsluitsel verkregen over de datering. Hoewel er enige sporen zijn gevonden van zéér oude culturen --van 6000 à 8000 jaar geleden-- heeft dat géén betrekking op de geoglifos. Die zijn ontstaan /gemaakt vanaf ongeveer 400 AD tot ongeveer 1400 AD toen de Azteken-cultuur ontstond, en deze streek ging domineren. [Die Azteken-cultuur was dus ruim 100 jaar oud toen de Spaanse veroveraars hier aankwamen]


geoglifo geometrico


Het is zeker dat de tekens informatie bevatten over de route, want ze ontstonden tegelijk met de periode dat er lama karavanen door de woestijn gingen trekken: Oases, aanwezigheid van water, richting en rustplaatsen.

Maar ze hadden ook een sacrale betekenis, want tot op de huidige dag is voor de Aymara bevolking het dóórtrekken van de woestijn een handeling die met sacrale handelingen gepaard gaat.

Pure artistieke uitdrukking kan niet worden uitgesloten. Zeker niet voor de paar uitzonderingen die qua grootte en motief van het gangbare afwijken. Daarbij moet echter worden bedacht dat in de Aymara-cultuur ternauwernood onderscheid wordt gemaakt tussen het sacrale en het artistieke.

In een wetenschappelijk artikel, dat ik hierover onderhanden heb, houden de wetenschappers zich op de vlakte, en hebben het over zoomorfos [diervormigen], antropomorfos [mensvormigen], en geométricos [meetkundige figuren].

Maar om niet alle dagdromerij bij deze figuren uit te sluiten na deze wetenschappelijke nuchterheid, moet worden gezegd dat het cirkel-motief meestal betrekking heeft op water, en dat bepaalde ruitvormige figuren zeer uitdrukkelijk sacrale betekenis hebben omdat dat nu nog steeds zo is in de Aymara-cultuur.


geoglifo antropomorfo


De geoglifos blijven mij boeien. Ik heb er bij mijn vorige bezoeken aan Chili enkele in werkelijkheid gezien, maar voor dit bezoek heb ik een gericht bezoek op het oog. Daar bereid ik mij op voor. Intussen heb ik bijna alle geoglifos van het pad naast de Playa Brava gefotografeerd.

Ik kom er zeker op terug. Hier zijn er alvast twee.

Hartelijke groet, Gérard



PS Voor deze NLse reisbrieven heb ik een speciale blog gemaakt. No 24 en 25 staan er al, al is het nu --reizend-- voor mij gemakkelijker deze brief te verzenden, lijkt de blog mij beter voor de 'vereeuwiging' en 'naslag'. Kijk op mijnreisbrief.blogspot.com


Luis Briones, Lautaro Núñez, Vivien G. Standen,

Geoglifos y tráfico prehispánico de caravanas de llamas en el desierto de Atacama (Norte de Chile)

[Geoglyphs and prehispanic llama caravan traffic in the Atacama Desert (Northern Chile)]

Chungara, Revista de Antropología Chilena, Volumen 37, No 2, 2005, Pag 195-223

estrella de mar 1
estrella de mar 2


Friday, February 15, 2008

Mijn Reisbrief No 25






Iquique, Chili, 14 Februari 2008 [Valentijn]

Beste Vrienden en Vriendinnen,

Mijn hernieuwde Reisbrief is goed ontvangen. Inderdaad, wat méér 'street observation' was welkom.

--"Ik vind het wel boeiend wat je in je dagboek schrijft, maar ik wil méér weten wáár je bent; dan kan ik een beetje mééreizen".

Daar kan allemaal voor gezorgd worden. Zeker met mijn nieuwe techniek van 'foto's-in-de-brief', is dat een stuk leuker om te doen óók. Én ik zal het compliment ter harte nemen dat ik "niet met foto's moet komen die in iedere reisfolder staan". Ik zal het proberen.

Vandaag zal ik iets van de strandzijde van Iquique laten zien. Op 31 Januari, toen ik de tsunami-kansen behandelde, schreef ik dat je Iquique als een reusachtig strand kunt beschouwen afgesloten door bergen. De waterlijn is ongeveer acht kilometer en het 'echte strand' is ruim zes kilometer, en wordt ongeveer in het midden onderbroken door een rotsachtig schiereilandje waar hotels, bars en een casino staan. Er zijn daar ook een paar gewone straten overgebleven en daar maakte ik een foto van een artistieke vuilniszakkenkorf. Zo'n korven zie je hier overal. Ze zorgen dat loslopende honden en katten geen rotzooi maakt van de plastic vuilniszakken vóór de vuilnisman langs komt om die te legen. Ik heb de drie opnamen steeds wat dichterbij genomen om het belangrijkste detail te laten zien waar een artistieke lasser ooit zijn best op heeft gedaan.

contenedor de residuos artesania

Het noordelijke gedeelte is iets groter dan het zuidelijke. De eerste foto is genomen vanaf het midden van het noordstrand door één keer naar rechts, en één keer naar links te fotograferen. Beide foto's heb ik aanelkaar geplakt. Je kunt het aan de runner zien die nèt voorbij 'runt'.

los dos partes de la playa de norte

Het noordstrand is geschikt om te zwemmen; dat is anders met het zuidstrand dan dan ook Playa Brava heet. [brava=wild, woest]. Als je de foto ziet zou je het niet zeggen, maar nèt voorbij de waterlijn waar het zandstrand soepel afdalend eindigt is, een rotsachtig ravijn. Dat maakt de kustgolven nogal 'woest' en alleen zeer ervaren zwemmers weten daar raad mee. Gevolg: Zwemmen verboden. Maar voor zonnebaden is het zeer geliefd. De nevel die je op de achtergrond ziet, heeft er ook mee te maken. De 'woeste' waterbeweging stoot méér waterdruppels in de lucht, en met de betrekkelijke windstilte 's nachts, hangt daar 's morgens de nevel die ik fotografeerde.

la playa de sur

Je ziet dat deze foto's op een stil moment zijn genomen [kwart voor tien op een Vrijdagmorgen]. Later op de middag, en zeker in het weekend is het een stuk drukker. Ze foto's zouden dan meer op 'reisfolderfoto's' lijken.

In de vorige reisbrief liet ik de groene bordjes zien die in de stad staan om

zona inundabilidad-r626
de vluchtwegen en het veilige gebied te markeren in geval van een tsunami. Aan het strand staan rode bordjes met een bedreigende reuzengolf --en een klein mensje-- dat wegholt. Het zij zo. Evenals de overtollige 'n' in de vertaling. Met zo'n 'fout' --zal de betrokken gemeente ambtenaar hebben gedacht-- valt het tenminste op bij de 'gringos', en liet ze staan op alle bordjes

De landzijde van het strand is minstens zo belangrijk als de zeezijde. Uiteraard is er een fikse strandboulevard die tevens een van de belangrijkste verkeersaders van Iquique is. Gelukkig hebben ze een flinke ruimte tussen het strand en de boulevard gelaten. Daar zijn doorgaande fiets- en wandelpaden en een veelheid van 'vertier', variërend van piepkleine toko's voor snoepjes-en-knabbels tot een dolfinarium en een skating park. En ... met zorg onderhouden groene en beschaduwde 'terpen'.
entre la playa y el bulevar

Links, een beetje op de achtergrond is zo'n 'groene terp' te zien. Het gazon rechts is pas opnieuw aangelegd en metéén verprutst door ondeskundige irrigatie. Ze weten hier ècht wel beter, vandaar dat het een schandaal werd waarover de pers-discussie nog niet helemaal verstomd is. Het was een kwestie van teveel water geven op het verkeerde moment [midden op de dag] als ik de deskundigen moet geloven.

Op de volgende foto is dezelfde 'fout' gemaakt. Dit is het meest noordelijke deel van het noordstrand. Het was het alleroudste, en nogal verwaarloosd toen ik hier in 2005 was. Zeker in verhouding tot de moderne uitbreidingen meer naar het zuiden. Dit is het dichtste bij het stadscentrum, en ook het dichtste bij mijn hotel. [Niet het Hotel Gavina wat je links op de achtergrond ziet]. Vanaf hier maak ik mijn [bijna] dagelijkse strandwandeling tot aan de zuidpunt van het zuidstrand. Ik moet stevig dóórmarcheren om dat in een uur te doen. Dus: zes kilometer.

noordstrand-hotel-gavina

Voorbij Hotel Gavina gaat het 'strand' nog een kilometertje verder tot de haven begint. Maar daar is de kustlijn wat rotsachtiger. Ook leuk, en veel gezinnen preferen die kleine baai-tjes voor hun ondernemende kleuters. Ik zal daar ook eens een paar foto's van maken.


Dat was de 'strandzijde' van Iquique. Ik hoop dat het niet al te veel is gaan lijken op "wat in iedere reisfolder staat".

Hartelijke groet, Gérard





PS Voor deze NLse reisbrieven heb ik een speciale blog gemaakt. No 24 staat er al, al is het nu --reizend-- voor mij gemakkelijker deze brief te verzenden, lijkt de blog mij beter voor de 'vereeuwiging' en 'naslag'.

Kijk op mijnreisbrief.blogger.com

Saturday, February 9, 2008

Mijn Reisbrief No 24

Mijn Reisbrief No 24
[dit is géén Nieuwjaarsbrief]

Iquique, Chili, 6 Februari 2008


Beste Vrienden en Vriendinnen,


De laatste jaren verscheen Mijn Reisbrief maar één keer per jaar. Als Nieuwjaarsbrief, maar het was mijn langgekoesterde wens om 'Mijn Reisbrief' nieuw leven in te blazen. Ik wil die naast Mijn Dagboek te gebruiken voor een luchtiger verslag van mijn wederwaardigheden. Zo is het toenterijd ook begonnen, bijna tien jaar geleden, 4 april 1998 in Arica, hier in Chili. Ik was toen aan het einde van mijn zes-maandse zwerftocht in dit land. Mijn eerste Spaanse reisbrief was van 21 november 1996, en mijn eerste Franse van juni 1997. Mijn Dagboek begon eind 1999, toen ik mij voorbereidde op mijn reis naar Zuid-Afrika; om dáár de Europese winterzon te ontvluchten.


auto-marionet 473x604 Maar ik denk wèl over een iets andere vorm. Een paar fotootjes erbij, bijvoorbeeld. Met 'de moderne middelen' is dat een stuk gemakkelijker geworden. Foto's-in-tekst, zoals je dat met wordprocessors kunt doen, lijkt gemakkelijk, maar worden een drama als je dat met het 'verkeerde programma' probeert te doen. Totale blokkade van je computer is soms het gevolg. Ik ga het in PDF transformeren; dat scheelt gauw 30% in het gewicht, en het is universeler. Daarnaast zal de als blog verschijnen. Dat heb ik de laatste jaren ook gedaan met de nog steeds verschijnende Spaanse en Franse. Ik zal dus maar beginnen met een foto, mijn carnavalscostum dat ik dezer dagen bij mijn reisbrief heb gezet.


Van Gogh se hizo Bang Kuk
En dan is er nog een leuke [èchte] street observation. Toen ik hier drie jaar geleden was, zag ik een café met 'hollandse' naam Van Gogh, met een groot zelfportret van hem als gevelversiering. Ik ben er nooit achter gekomen hoe die 'hollandse' naam daar terecht kwam, maar nu zag ik dat de naam was veranderd in Bang Kuk, dat fonetisch precies zo klinkt. Kennelijk vinden de Iquiqueños onze Vincent hier óók een 'Fremdkörper', dat ze dit zonder scrupules hebben gedaan.


ruta y zona de seguridad Een ander typisch 'straat'-verschijnsel waren de bordjes die vluchtwegen wijzen in geval van een tsunami. Dat is hier niet denkbeeldig met zoveel aardbevingen. Toch is het al meer dan 100 jaar geleden dat er een in Iquique was. [Wèl op andere plekken aan deze aardbevingkust.]


Bij de laatste grote aardbeving --die van 13 juni 2005 met 7,9 op de schaal van Richter-- was er nogal wat paniek omdat aanvankelijk --foutief-- werd bericht dat het epicentrum buiten de kust zou liggen. De enige autoweg naar de hoogvlakte raakte verstopt en dáár vielen de doden wegens vallende rots-blokken op de stilstaande file.

Overbodig! In de stad zelf is veilig gebied genoeg. De stad is licht hellend en boven de 100 meter boven de zeespiegel ben je veilig. Het is dus zaak om niet verkeerd te lopen. De èchte Iquiqueños weten de weg, maar vreemdelingen --die er steeds méér komen-- moeten worden geholpen.

Estrella de Iquique 20080205 Een kleine proef op de som kregen we deze week. Iets wat zich liet aanzien als een fikse 'temblor' bleek toch nog goed voor 6,3 graden op de schaal van Richter. Bovendien was er aanvankelijk óók de misinformatie dat het epicentrum buiten de kust zou liggen. Behalve deze bordjes was er van de beloften voor een beter waarschuwings-systeem na de terramoto van Juni 2005 niets terecht gekomen van o.a. waarschuwingssirenen en luidsprekers op het strand. De mannen van het officiële strand-toezicht waren niet op de hoogte gesteld, maar sommigen hadden het initiatief genomen om de strandbezoekers de waarschuwen. Nog niet de helft --volgens de schatting van de reporters van La Estrella de Iquique hadden er gehoor aan gegeven. Ook de weg naar de hoogvlakte was twee uur verstopt geweest wegens vallende rotsblokken. De enige dode, een abuelita [omaatje], was het gevolg van een hartstilstand van de schrik. Het was iemand die altijd heel angstig werd bij alle aardtrillingen.


En dan is er de fascinatie van de 'verticale zon' waar ik over schreef. Allereerst wat je er op straat van ziet:
Cuando no hay sombra de las casas
Deze foto's zijn genomen vlak na de hoogste stand van de zon. Dwz 12:00 zonnetijd is in Iquique 13:52. Dat had ik op de binnenplaats van het hotel 'gemeten'. [Per slot ben ik ingenieur, nietwaar?] met een geïmproviseerde proefopstelling die ik in Mijn Dagboek slechts met machteloze woorden kon beschrijven.


Mediendo la hora exacta de la verticalidad
Zoals je op de foto kunt zien, wordt de patio begrensd door een hoge witte muur die zuiver Oost-West loopt. Niet toevallig, want alle steden in het koloniale Spanje hebben een rechthoekig stratenplan dat N-Z en O-W is georiënteerd is. Tegen die muur is een droogrek voor handdoeken van de gasten. De slagschaduw van het steuntje daarvan is een prachtige zonnestandswijzer. Je kijkt hier tegen de Noordzijde van de muur. Met een provisorisch schietlood --de oplaadtrafo van mijn Nokia-- kon ik het juiste moment fotograferen. Leuk he!


Voor lezers met een minder vaardig ruimtelijk inzicht moet ik misschien hulp bieden bij twee abstracties. De boven-staande foto is nogal onnatuurlijk omdat die loodrecht op de muur is genomen. Zodoende mis je het overzicht. De nevenstaande foto geeft een overzicht van de patio in perspectief. Dat verheldert wellicht.


De meetopstelling om 1200 Het andere is dat je je een zuiver vertikale zonnebaan moet voorstellen. Het helpt wellicht om je in gedachte te verplaatsen midden onder een grote koepel, bv van de St Pieter. Als zo'n boog dan precies Oost-West loopt, is het in te zien dat een muur die óók Oost-West loopt, géén schaduw geeft en alleen 'strijklicht'. Het moment dat de zon dan in de hoogste stand staat, heeft zelfs een paaltje géén schaduw [als het tenminste goed vertikaal staat].

Op dat moment geeft een hoekhuis, zoals op de foto's hierboven, alleen de schaduw van zijn dakgoten op grond. Dat bestaat niet buiten de keerkringen.

"Verticale zon", intrigeert mij altijd. Vermoedelijk omdat 'zon' voor mij altijd aan 'horizon' is gerelateerd, of op zijn minst altijd binnen mijn blikveld valt. Als ik daarvoor mijn hoofd ver achterover moet buigen en dan nóg niet weet waar "oost-west thuis best" is, breekt mij de klomp. Denk ik.

Ziezo, dit is wel het soort 'reisbrief' dat ik een beetje begon te missen, gewóón weer ouderwetse street observation. En daar horen een paar foto's bij.

Dit is een begin. De volgende keer weet ik wel hoe dat precies met een blog zal gaan. In principe stuur ik je deze PDF-brief. Als die ook als blog verschijnt, zou ik kunnen volstaan met alléén de URL sturen. Ik geloof zelfs dat dat automatisch kan bij publicatie als ik een lijst van liefhebbers daarvoor in zo'n blog programmeer.

Ik zie wel. Laat éérst maar eens weten wat je er van vindt.


Hartelijke Groet, Gérard

Thursday, February 7, 2008

Mijn Reisbrief komt terug

Ik heb zojuist Mijn Reisbrief No 24 aan mijn vaste klanten gestuurd. Binnenkort komt die ook op deze blog.