Mijn Reisbrief No 82 voorlopig de laatste

San Sebastián de La Gomera, Kanarische Eilanden, Zaterdag 21 April 2012

Tevens negen en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika [maar niet heus]

Beste vriendinnen en vrienden,

Ik ben blij dat ik jullie eens een foto kan laten zien van Iquique vanuit de zee. Tot nu toe moest ik jullie tevreden stellen met verbale beschrijvingen zoals "een reusachtig strand van drie kilometer diep en tien kilometer breed van de hoogvlakte afgesloten door een berghelling van 700 meter hoogte". Had je je dat zó voorgesteld? Zoals op deze foto?

Bovendien kan ik jullie in deze brief een beeld geven van de aard van die berghelling, want juist de laatste week heb ik die beklommen op het linkse gedeelte van de panoramische foto hierboven. De helling rechts is niet lager, het is perspectivisch bedrog. Op de foto's aan het eind van deze brief kun je zien dat die helling voornamelijk bestaat uit fijn zand, zoals duinen. De beperkt de steilte, maar het rulle zand maakt beklimmen niettemin heel zwaar.

Ik maakte die panoramische foto gedurende een toeristisch tochtje door de baai van Iquique voor een historisch bezoek aan de boei die het zinken van het korvet Esmeralda markeert. Op 21 Mei 1879, bij een zeeslag gedurende de oorlog tussen Chili, Peru en Bolivia waarbij Chili zich het hele noordelijke gebied toe-eigende werd het korvet door een Peruaans oorlogsschip definitief geramd. De commandant, Arturo Prat, sneuvelde en hij is nu een van de grote helden van Chili.

De foto's van de tweede rij geven een indruk van de toeristische markt op de Baquedano waarvan ik de vorige week houten huizen liet zien. De derde rij maakte ik gedurende een excursie in de woestijn, naar de Pica oase. Dat is de oase waar de beroemde Pica citroenen en Pica mango's vandaan komen die voorkomen op de foto's van mijn reisbrieven van drie maanden geleden. In het dorp staan meer van dergelijke beelden. Heel mooi. Ze zijn allemaal van gewone mensen bezig met hun beroep, of met feesten zoals hier.

De onderste foto's vertellen een heel ander verhaal. Ik beklom deze helling in de voorgaande jaren minstens om de paar weken. Het was dan een heel rustige eenzame wandeling, want die waanzinnige drukte is er alleen op Goede Vrijdag als de halve stad uitloopt voor een Paaswake van Vrijdag op Zaterdag boven bij een altaar bij de top. Maar dit jaar had ik niet voldoende conditie, en maakte deze klim voor de eerste keer op Paasdag. Er was nogal wat irriterende restdrukte, en heel veel achtergelaten rotzooi.

Het zij zo. Ik heb het gehaald.

Voor Margarita was het jammer, want zo maakte ze niet de prachtige rust en stilte mee zoals ik die kende. Een week later herkende ik soms mijn eigen voetstappen nog in het zand, zo maagdelijk en onbetreden was het dan.

Op die manier zijn deze foto's de tegenpool van de bovenste, zo ziet de een de ander, en de ander de een. Ondanks de achtergelaten troep genoten we van het uitzicht, en ik genoot nog eens extra van mijn herkregen fysieke conditie. Het lijkt er op dat die duurzaam is.

Helaas niet "tot de volgende week". Het is voorlopig de laatste van de serie. Als ik hier in Spanje, of straks in Frankrijk, weer eens inspiratie krijg, of boeiende foto's, maak ik wel weer een reisbrief. Tot dan zie je alleen de dagelijkse column van Mijn Dagboek.

Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1016x1529 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6950428090/

Mijn Reisbrief No 81

Iquique, Zaterdag 14 April 2012

Tevens acht en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Ik weet niet of ik deze brief af krijg voor mijn vertrek omdat mijn terugreis in hetzelfde weekend valt. Bovenaan zie je een zoutmeer, helemaal versteend. Maar het is een 'actief zoutmeer' hetgeen wil zeggen dat om de zoveel jaren het grondwater stijgt en de zoutkristallen weer beginnen op te lossen. Dat heeft tot gevolg dat het oppervlak zich 'reorganiseert' op een manier die je kunt vergelijken met de vorming van stalactieten en stalagmieten in een druipsteengrot. Op die manier ontstaan fantastische vormen zoals op de foto's. De bovenste foto's zijn panoramisch voor een algemene indruk. De onderste zijn 'close ups'. Ik hoop op die manier het gevoel te reconstrueren dat je hebt als over die horizontale 'vlakte' strompelt. Het dichtbije en het veraffe in één blik.

Van ons bezoek aan de verlaten salpetermijnen herinner ik mij speciaal de twee kiepkarren met 'caliche' het ruwe erts, en met 'salitre', het product van de eerste raffinage in de 'fabriek', hier 'oficina' geheten. De derde foto is een Nederlandse reclameplaat over Chili-salpeter. De vierde foto eist meer uitleg. Het is een 'graffiti' op de de muur van de balzaal van het hotel waar de upper-middle class in die tijd haar dansavonden had. Het is van niemand minder dan de regionale dichter Andrés Sabella [Antofagasta 1912 - Iquique 1989]. Het slaat op de 'ronselaars' die als 'gentleman' verkleed naar het Zuiden trokken, o.a. naar de streek rondom Cauquenes, om daar kleine boeren 'gouden bergen' te beloven als ze naar het Noorden in de salpetermijnen kwamen werken. Het bleek 'slavernij' te zijn, en ze konden niet meer terug, want het is meer dan 2000 km.

Para los colegas de Cauquenes // Vende el guasito sus vacas, / sus caballas ensillados, / porque dicen que en el Norte / ganas la plata a puñados.

Pal Norte me voy, me voy / pal guen Norte calichero / donde seré un caballero / de bastón y de tongoy.

Voor onze collega's uit Cauquenes // Het kleine boertje verkocht zijn koeien, / en zijn gezadelde paarden. / Omdat ze zeiden dat je in het Noorden, / zakken vol geld kon verdienen. // Naar het Noorden ga ik, ga ik / Naar het goede salpeternoorden / Daar zal ik een gentleman zijn / Met stok en bolhoed.

De ronselaars waren gekleed als caballero, als gentleman, met stok en tongoy, dat is een chic model bolhoed naar de mode van die dagen. Het 'stadse' Noorden' lag toentertijd ver voor wat mode betrof op het 'boerse' Zuiden. Ze verschenen op markten en andere openbare plaatsen. Ze zeiden eigenlijk: 'Zo word je net als ik', een 'heer'.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1016x1529 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6921774402/

Mijn Reisbrief No 33, Salpetermijn: http://mijnreisbrief.blogspot.com.es/2008/04/mijn-reisbrief-no-33.html

Mijn Reisbrief No 34, Geoglifen: http://mijnreisbrief.blogspot.com.es/2008/04/mijn-reisbrief-no-34.html

Mijn Reisbrief No 80

Iquique, Zaterdag 7 April 2012

Tevens zeven en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

In de laatste reisbrief heb ik twee dingen beloofd. Foto's van de originele huizen in het centrum van Iquique uit de bloeitijd, zowel goed verzorgde alsook verwaarloosde, zodat je die kunt vergelijken met de huizen uit de buitenwijken waar ik vaker foto's van heb laten zien. Als tweede zou ik met woestijnfoto's komen, maar dat gaat helaas niet door. Ik heb intussen al enkele prachtige foto's van de eerste woestijnexcursies, maar er komen er nog meer om uit te kiezen. Voor de foto's van de originele huizen is dit echter de laatste kans.

Er zijn nog veel van die oude statige huizen over. Niet alleen op Calle Baquedano --die nu Paseo Baquedano heet. Maar op Baquedano staan ze huis voor huis. Daar staat de mooiste collectie. Ze zijn niet allemaal even goed onderhouden, en andere zijn geverfd in kleuren die vloeken met de originele stijl. Alle huizen zijn gemaakt van topkwaliteit hout: Oregon Pine bijvoorbeeld, of Redwood. In de tijd van de Chili-salpeter was het laaggeprijsde retourvracht voor de clippers die het witte goud naar Canada en de Noord Amerikaanse westkust brachten. Zodoende kwam het goedkoop in Chili.

Juist in de tijd werden de bossen met die kostbare bomen op grote schaal gekapt om plaats te maken voor de landbouw. De landbouw, op haar beurt, had Chili-salpeter nodig voor de hoge productie waardoor het loonde de bossen te kappen. Op die manier kun je de Chili-salpeter als de doodklap voor die prachtige bossen zien. Later werden deze duurzame houtsoorten te duur voor dergelijke woningen.

Nu, als een dergelijk huis vervalt, dan is het eerste wat geroofd wordt de balken en de planken van dat hout. Je kunt dat goed zien in de Salpetermijnen die we dezer dagen bezochten. De kantoren en de woonhuizen, maar ook de installaties, zijn van dat hout gebouwd. Vóór de tijd dat het Nationaal Monument werd verklaard, werd het niet zorgvuldig werd bewaakt, en zijn toen hele woonwijken leeggeroofd.

Zoals ik schreef, de Paseo Baquedano is het belangrijkste centrum, maar dat wil lang niet zeggen dat er geen prachtige huizen van dat hout buiten het centrum zijn. Ik maakte de meeste foto's inderdaad op de Baquedano, maar de verwaarloosde moest ik enkele blokken verderop zoeken.

De twee foto's van de eerste rij geven meteen een kijkje op de Baquedano zelf. Toen ik hier in 1998 voor het eerst kwam, was het een stinkende drukke, en lawaaiige, straat met tweerichtingsverkeer. Het was een belangrijke verkeersader. Toen ik in 2005 voor de eerste keer terugkwam, werd juist de laatste hand gelegd aan Baquedano als voetgangersdomein. Hoewel de meeste huizen aan de Baquedano altijd al goed werden onderhouden, heeft het toch een flinke opstoot gegeven aan het onderhoud van de overige huizen.

Het heeft tevens de toeristische activiteit verhoogd met cafés, restaurants en bars. Helaas belemmeren de terrassen met de zware zonneschermen, de opdringerige publiciteit --en vergeet de 'muziek' niet-- het genieten van de mooie gevels. Gelukkig is de Baquedano veel langer dan het over-gecommercialiseerde stuk. Daar staan de huizen die de Baquedano 'beroemd' houden; ondanks de foeilelijke reclame.

De huizen op de drie eerste foto's van de onderste rij zijn verwaarloosd. Dank zij de hoge kwaliteit van het hout heeft dat niet meteen destructieve gevolgen voor de hele structuur.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/7051405273/

Mijn Reisbrief No 79

Iquique, Zaterdag 31 Maart 2012

Tevens zes en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

In mijn voorgaande reisbrief heb ik jullie wat foto's laten zien van de voortuinen in onze wijk die waren genomen vanaf de buitenkant. Soms zijn de 'tuintjes' heel verwaarloosd, tot ware puinhopen toe. Andere lijken meer op een keurige zitkamer met bankstel en bijzettafeltjes. Het regent hier nooit! De foto hierboven is onze voortuin. Geen meubels. De ruimte op de achtergrond is voor de auto, onze 'carport' zogezegd, maar de auto is er nu niet. Verder hebben we hier redelijk verzorgd groen, en een keurige tegelvloer. Het is het domein van de hond. Nogal luxueus, nietwaar? Mij lijkt het een plek waar de hond zich dood verveelt. Maar dat is volgens mij het geval met alle honden die de kans niet krijgen straathond te worden.

De foto's op de tweede rij had ik over van de reisbrief met al die kindertjes die met zand speelden en zandkastelen bouwden. Herinner je je die? Die twee linkse zijn van een iets andere soort. Het zijn moeders die hun kindertjes aan het zeewater proberen te wennen. Waren dan geen vaders ermee bezig? Zeker wel, genoeg, en het zou heel interessant zijn geweest om jullie het verschil te laten zien hoe vaders en moeders die taak anders aanpakken. Je begrijpt dat ik mij kostelijk amuseerde met dat te bekijken, maar helaas, de foto's die daaruit rolden hadden nòch de kwaliteit, en waren nòch sprekend genoeg voor dat doel. Maar, geloof me, als je nog eens op een zonnige zomerdag op het strand loopt, zul je je amuseren met het bekijken van die verschillen. Op de foto van de verkoper van ijsdrankjes frappeerde mij het beeld als geheel. Het leek wel een farao met een slaafje, ware het niet dat het om een hardwerkende verkoper ging.

Om afscheid te nemen van het onopgeloste probleem van de vogel die hier 'grutto, grutto, grutto' roept, heb ik nog maar een paar Regenwulpen gefotografeerd die ik er toen van verdacht. Die vogel heet hier Zarapito [Numenius phaeopus]. Voor dat onopgeloste probleem moeten jullie op een deskundige vogelaar wachten. Dat ben ik niet.

De foto's van het zandkasteel en de krater zijn gespiegeld. Ze staan er als herinnering aan alle zandkastelen die ik deze zomer op het strand zag. Prachtig! Nu de zomervakanties voorbij zijn, zie je deze kunstwerken niet meer. Ik gebruikte deze herinnering als symmetrische ondersteuning van de drie Zarapito's, die eveneens in mijn geheugen zijn gegrift als zomerstrandherinnering. Net als de foto's van de onderste rij.

De volgende weken zal ik met andere thema's komen. Om te beginnen foto's van de originele houten huizen in het centrum uit de bloeitijd van Iquique, zowel weelderige als eenvoudige, of goed of slecht onderhouden, om ze tegenover de foto's van de buitenwijken te stellen. Daarna zal het wellicht gaan om foto's van het binnenland, van de woestijn waar we dagexcursies zullen maken: naar oasen, naar resten van de Chili-salpetermijnen en naar de geoglifen, de tekeningen op de bergwanden die aanwijzingen waren voor de eerste karavanen van voor de tijd van de Inca's.

Op die manier komt het einde van mijn verblijf in Zuid Amerika in zicht. ;-(

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/7023987415/

Mijn Reisbrief No 78

Iquique, Zaterdag 24 Maart 2012

Tevens vijf en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Ik heb al eerder foto's laten zien van de wijk waar ik woon, maar nu is onze wijk het hoofdthema van de reisbrief. De foto's op de eerste rij geven een indruk van onze positie. We zitten betrekkelijk dicht bij de berghelling die Iquique afsluit, de hoogte is hier al begonnen. Je kunt dat zien op de foto met de kinderspeeltuin. Op de achtergrond, tegen de helling, zie je de autoweg naar de hoogvlakte. Dat is de enige uitweg van Iquique naar de hoogvlakte voor auto's. Wandelaars kunnen die helling van rul zand natuurlijk te voet beklimmen.

De tweede foto van de eerste rij, die ook vanaf hier is genomen, geeft een indruk van de afstand tot de zee, en van de hoogte. De afstand is iets meer dan een kilometer, en de hoogte kun je beoordelen aan de hand van de torenflats tegen de achtergrond van de zee. Die reiken niet tot de horizon, dus wij zitten hoger dan de torenflats hoog zijn. Wij zitten hier, denk ik, tussen de 50 en de 100 meter boven zee. Wij zitten daarom veilig voor een Tsunami, waarvan de veiligheidszone precies bij onze wijk begint.

Een andere curiositeit van onze wijk zijn de traliehekken voor ieder huis. Dat is een nogal recente 'innovatie'. De huizen in deze wijk, net als de vergelijkbare wijken hier in de buurt, hebben allemaal een voortuin. Oorspronkelijk waren dat 'open' voortuinen die iedereen naar eigen smaak inrichtte. Maar in onze wijk zie je zulke niet meer. Enkele sterk verwaarloosde huizen in wijken in de buurt hebben nog wel zo'n open voortuin.

Ik weet niet wat de belangrijkste reden was, veiligheid, mode of het creëren van een patio. Maar geleidelijk hebben alle bezitters een hek gebouwd, of zelfs een gesloten muur. Het begon met een betrekkelijk laag hek met een hoogte die op sommige foto's nog te zien is.

Later kwamen manshoge traliehekken, of nog hogere. En nu zie je complete muren met raam en deur. De onderste foto links is het huis waar ik woon. We hebben naast de carport

een mooie betegelde patio met een royale plantenbak voor het hek, en een in het midden. Ik denk, dat behalve de veiligheid, ook het creëren van extra woon- en leefruimte een belangrijk argument was.

Maar de traliehekkenmode blijkt niet beperkt te zijn tot de buitenwijken. Gisteren liep ik door het centrum om wat klassieke huizen te fotograferen voor een van de volgende reisbrieven, toen ik daar opeens ook zulke traliehekken zag. Misschien zie je die wel in een van de volgende reisbrieven.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6854692114/

Mijn Reisbrief No 77

Iquique, Zaterdag 17 Maart 2012

Tevens vier en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Deze week is Mijn Reisbrief nogal kort. Ik hoop dat je daarom extra geniet van de foto's van het strandleven: De kinderen, het water, de zon en het zand.

De laatste week heb ik hard gewerkt om een belangrijke fase van het boek dat ik schrijf af te ronden. Het boek gaat over goed leven als gepensioneerde. Hoewel ik nu meer dan 18 duizend woorden heb geschreven, is het slechts 80% van het totaal dat ik op het oog heb. Maar ik heb een pauze nodig om weer overzicht te krijgen. En dat is weer nodig voor meer gedetailleerde ideeën over de resterende paragrafen, en het afronden van het hele boek. Ik ga deze fase gebruiken om dit voorlopige resultaat aan enkele vrienden en vriendinnen voor te leggen die als 'meelezer' willen optreden. Heb je zin en interesse voor zo'n klus?

Laat van je horen.

Tot nu toe heb ik geschreven volgens het advies van Ernest Hemingway aan jonge schrijvers, hoewel ik uiteindelijk niet meer zeker weet of die van hem stamt, of van iemand anders. Ik denk maar "se non è vero è ben trovato", want het is bekend van Hemingway dat hij de voorkeur gaf aan staand schrijven terwijl hij regelmatig van been wisselde om het andere te laten rusten. Hij heeft daar zelf over geschreven.

Zijn advies was gericht aan jonge schrijvers zodat ze een goede tekst zouden maken:

--"Als je een idee hebt voor een zin, ga dan op één been staan en noteer die zin vlug en kort. Daarna ga ik in een gemakkelijke leunstoel zitten om het overtollige door te strepen".

Ik ga zelf een tijd tegemoet van veel reizen en andere zorgjes dan het schrijven van het boek. Dat wil zeggen dat ik mijn 'gemakkelijke leunstoel' pas zal aantreffen na mijn aankomst in Cessenon sur Orb, in Frankrijk, deze zomer.

Niettemin weet ik al van sommige paragrafen dat die zeker gemaakt moeten worden. Je zult mij dus de volgende weken 'tussendoor' nog wel bezig zien op één been staand om dat 'vlug en kort' te noteren. Reken maar van Yes!

En wat over die vogel die hier op het strand 'grutto grutto grutto' roept?

Ik heb 'm weer gehoord, maar ik kan niet vaststellen welke vogel. Hoe meer ik kijk, hoe meer verschillende vogels ik zie. Er zijn er nogal wat.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6839373410/

Mijn Reisbrief No 76

Iquique, Zaterdag 10 Maart 2012

Tevens drie en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Toen ik deze week op het strand liep hoorde ik opeens weer de roep van de Grutto waarover ik de voorgaande weken heb geschreven. Ik trapte er nu niet in die kritiekloos aan de Regenwulp toe te schrijven die we inmiddels hebben gedetermineerd. Die heeft een heel andere roep, en een kromme bek. De Grutto heeft een perfect rechte bek. Ik zag inderdaad een andere vogel met een rechte bek, maar die was veel korter. Om mijn geheugen op de frissen heb ik op het Internet nog eens naar de roep van de Grutto geluisterd. Nee, ik had mij niet vergist. Dus het raadsel blijft. Op het strand van Iquique is een vogel die roept als de Hollandse Grutto. Welke is het? Interessant probleem, nietwaar?

Woensdag hadden we een temblor, een 'aardtrilling'. Ik was in huis, en voelde het duidelijk. Het kondigt zich aan met het geluid van een zware vrachtauto of aanrollende donder. Toen wist ik het al. Het was een enkele flinke schok. Niks bijzonders. De andere dag las ik in La Estrella de Iquique dat het een temblor van 4,7 graden op de schaal van Richter was. Dat is nogal veel, maar 'niks bijzonders'. Het bijzondere kwam toen Gabriela mij vertelde van een vriendin die op dat moment bij de kassa stond bij de supermarkt Lider om haar inkopen te betalen. Ze had juist haar creditkaart aan de kassière overhandigd. Deze schok had in de wijnafdeling een lawaai en chaos veroorzaakt: Wijnflessen vielen massaal kapot uit de rekken. Het publiek vluchtte in paniek naar de kassa's om buiten te komen. Tegen wil en dank werd de vriendin van Gabriela naar buiten gedrukt. Nu is die vriendin een vreesachtig type en dacht dat ze op die manier haar creditkaart helemaal kwijt was. Dat viel mee. De orde kwam snel terug, maar Gabriela's vriendin had gezien dat sommigen van de paniek gebruik maakten om er vandoor te gaan zonder betaling.

In Mijn Reisbrief No 70 liet ik een curieus verkeersbord zien met een zwangere vrouw. Het moet een parkeerplek reserveren voor zwangere vrouwen. Maar een bord met een rode cirkel zegt dat het daar verboden is voor zwangere vrouwen. Deze week zag ik een juister bord. Het zegt “Exclusief voor zwangere vrouwen en rolstoelen”. Dat kun je vatten. De rode kleur is nu niet meer dan een aandachttrekker.

Een dergelijke ambivalentie spreekt uit het bord dat bij de kleine parkeerplaats staat voor een kantoor van de Recherche. [Investigaciones de la Policía = Onderzoekspolitie] Het bord met de doorgestreepte E in een rode cirkel is het gewone parkeerverbod. Het bijschrift maakt het dubieus. Het woord 'solo' betekent 'alleen' en is de gebruikelijke afkorting van 'alleen voor'. Maar waar slaat dat 'solo' op? Op de parkeerplaats? [wat vermoedelijk de bedoeling is] Of geldt het verbod uitsluitend de Recherche? In dat geval mogen er alleen gewone burgers parkeren. Curieus, nietwaar?

Het bord met de groene cirkel is ook zo'n raar geval maar wat lastig uit te leggen zonder het hele verkeersknooppunt erbij te halen. In Iquique komt het groene lichtsignaal met 'naar links toegestaan' alleen voor op dit bepaalde kruispunt. Het wordt elders aan de beoordeling van de chauffeur overgelaten een veilig moment te kiezen. Niet gek overigens. Daarom wacht de doorsnee chauffeur ook niet op dat signaal. Daarom hebben ze er een bord bij verzonnen dat op zichzelf 'juist' is. Het zegt namelijk dat 'Espere flecha verde' [wacht op groene pijl], en uit de grafiek maak je op dat het om linksaf slaan gaat. Maar of dit onofficiële DIY-bord wordt begrepen is andere koek.

De kleur groen domineert ook bij de borden die de route aangeven als je moet vluchten voor een Tsunami. Het laatste van de regel geeft de plek aan waar het veilig is. Er is nu een nieuwe stijl borden bij gekomen; opgepept met vluchtende mensen. Dachten ze dat die dreigende golven anders niet begrepen zouden worden?

--"Waarvoor dienen die foto's op de eerste rij bovenaan?¨

--"Niet anders dan dat het mooie foto's zijn en de laatste die ik had van Agro T. Om van de genieten dus".

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6821337776/

Mijn Reisbrief No 75

Iquique, Zaterdag 3 Maart 2012

Tevens twee en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Toen ik hier in onze wijk aankwam in Januari, lagen de hoeken van de straten vol met vuilniszakken want er was een staking van de vuilnisophaaldienst. Die staking ging voorbij, meer een week of zo later, begon het weer. Dat heeft zich intussen een paar maal herhaald. Het is een probleem van de privatisering van die ophaaldienst. Het is mijn niet duidelijk of het alleen tussen de verschillende concessiehouders is, of ook met het gemeentehuis. Hoe dan ook, de vliegen maken zich daarover geen zorgen. Ze komen tot in de huizen als er veel zakken op straat liggen, en verdwijnen als er geenéén meer ligt. Vliegen maken zich daarover geen zorgen. Vliegen hebben zich nog nooit ergens zorgen over gemaakt, ook niet, bijvoorbeeld, dat wij mensen zich vreselijk aan hun ergeren.

De kleurrijke foto's hierboven zijn gemaakt op de Agro T, de groente- en fruitmarkt waarvan ik al eerder foto's liet zien. De foto's in de tweede rij zijn ook van Agro T. Het is buiten op de parkeerplaatsen tussen de verkoophallen. Op de achtergrond zie je de 'muur' van 700 meter hoogte die de stad afsluit in de richting van de hoogvlakte. Deze 'muur' domineert alle stadspanorama's. Op de derde rij staan nog twee foto's van die 'muur'.

De 'magische' formatie op de vierde rij is deel van die muur, maar ervan afgescheiden door een zanddal. Het geheel is eigenlijk een heel groot zandduin ontstaan uit de zeewind aan de ene kant en de turbulenties tegen de hoge helling van de andere kant. Deze eolische formatie wordt hier El Dragón genoemd: De Draak. In verschillende jaargetijden is de vorm iets anders, maar men rekent niet op een totale verplaatsing door natuurkrachten. Ik heb El Dragón vanuit verschillende posities gefotografeerd, maar wel bij de dezelfde zonnestand. Zo kun je de curieuze vorm beter zien. In principe kun je die ook vanaf de autoweg fotograferen die je op andere foto's van deze reisbrief kunt ontwaren. Die autoweg is overigens de enige uitvalsweg van Iquique richting hoogvlakte. Langs de kust is er alleen naar het Zuiden iets.

Tenslotte moet ik nog iets zeggen over het vogelprobleem van vorige week. Ik kreeg van Willy en van Aat het bericht dat het hier om de Wulp [Numenius aquata] zou gaan. Allebei verwijzen ze ook naar de Regenwulp [Numenius phaeopus], iets kleiner en iets minder voorkomend in Nederland. [Ik moest denken aan Een vlucht regenwulpen van Maarten 't Hart]. Willy noemde mij ook de Latijnse naam van de Regenwulp, en inderdaad, dat is de Latijnse naam van de vogel die voorkomt in het boekje dat Jeannette meebracht. Hier heet die Zarapito en hij roept pip-pip-pip-pip. Wikipedia zegt dat die in NL bibibibi roept. Echt dezelfde dus. Bovendien kreeg ik nog een ezelsbruggetje: 'de wulp kijkt naar zijn gulp'. Hij heeft dus een kromming naar beneden. De Numenius phaeopus heeft wereldwijd een reusachtig verspreidingsgebied. Zie daarvoor http://observado.org//soort/maps/163.

Zo lijkt het probleem opgelost, maar niet heus. Ik hoorde duidelijk de roep 'grutto grutto grutto'. Daar begon het mee. En ik dacht de die Regenwulp / Zarapito dat riep. Ik zag die voor een Grutto aan. Dat is mijn fout, sorry, ik ben geen vogelaar. Het moet dus magie zijn, of fantasie. Ik weet het nog niet. Ik ga nog eens goed kijken en luisteren bij mijn volgende wandelingen of er niet toch een verdwaalde èchte grutto rondhuppelt.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6943763003/

Mijn Reisbrief No 74

Iquique, Zaterdag 25 Februari 2012

Tevens een en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Toen ik deze week op het strand wandelde, hoorde ik opeens een heel bekend geluid: Grutto! grutto! grutto!, compleet met dat rollende geluid daartussenin dat ik uit Nederland kende. Het was een heerlijke vertrouwde gewaarwording: Een bekende Nederlandse vogel nestelde ook in den vreemde, dacht ik. De vogel zag er ook precies zo uit als ik mij de Grutto herinnerde. Maar ik ben geen vogelaar, en ik herinnerde mij óók opeens dat de Nederlandse Grutto een vogel van de weilanden en de sloten is, en geen strandvogel. Het was bepaald geen verdwaalde eenling. Ik had deze vogels wel vaker gezien, maar dat geluid hoorde ik kennelijk voor de eerste keer.

Ik nam foto's om het te documenteren, en thuis keek ik het in Wikipedia na. Hierboven gebruik ik als vergelijking de prachtige foto van Fred Vloo die ik daar aantrof. De Nederlandse Grutto heet in het Latijn Limosa limosa, maar ik vond geen aanwijzing dat die Chileense neven of achterneven had. Ik vroeg aan Gabriela en Jeannette of ze echte ornithologen of amateur vogelaars in hun kennissenkring hadden. Nee; maar Jeannette kwam de andere dag wel met een boek met de strandvogels van Iquique. Twee daarvan komen in aanmerking voor de vogel die ik op het strand zag. De Pitotoy chico [Tringa flavipes] heeft ongeveer het juiste formaat [28 cm], maar heeft een perfect rechte bek. Net als de Grutto. De vogel die ik fotografeerde heeft een duidelijk gekromde bek, net als de andere vogel die in aanmerking komt. Die heet hier Zarapito [Numenius phaeopus] maar die is met zijn 42 cm veel groter. Het is dus vooralsnog een onopgelost raadsel. Misschien dat een van de lezers ...?

En de andere vogels op de foto? Voor het gemak hebben we die Gaviota [een soort meeuw] genoemd, maar het klopt niet met de verschillende Gaviotas uit het boekje van Jeannette. Mogelijk een lezer ... ?

Deze week schreven mij Graciela [Argentinië] en Alejandro [Iquique] over mijn reisbrieven. Graciela schreef dat de foto's van de plastic zakjes een oude walging in herinnering had gebracht. In Bolivia, schreef ze, wordt op die manier een frisdrank verkocht die daar 'fresco mocochinchi' heet. Die hoort bij de Boliviaanse gastronomie, maar de manier waarop het wordt verkocht had haar doen walgen. De 'cholas', dat zijn die traditioneel geklede Boliviaanse vrouwen, scheppen het op straat met een pollepel op uit een grote pan. Geschilde, en vervolgens zongedroogde, perziken worden een nacht lang in het water geweekt, en de waterige stroop daarvan is het uitgangspunt. Daarbij komt kaneel, kruidnagel en veel suiker. In een cellofaan of plastic zakje [en hier komt het!] wordt het op straat opgediend en verkocht. Een schepje sorbetijs, en daaroverheen een pollepel van die waterige stroop. Dat zakje wordt vervolgens zó dichtgeknoopt dat je er uit kunt drinken als ware het Coca Cola uit een flesje. Maar als je, zoals kennelijk Graciela, gevoel hebt voor voedselhygiëne, kun je alleen maar walgen. Maar afgezien daarvan is het een heel creatief gebruik van plastic zakjes. Dat vond Graciela ook.

Iquique21

Alejandro bedankte en complimenteerde mij voor mijn reisbrieven in het Nederlands. Ik ontmoet Alejandro wel, want hij is de broer van Gabriela en Jeannette, maar dat hij Nederlands beheersen zou, was nieuw voor mij. Hij is wel een practical joker. Ik heb hem nog niet gesproken, maar ik heb gerede twijfel dat hij de draak steekt met mijn niet-zo-perfekt Spaans. Zijn Nederlandse tekst lijkt mij typisch vertaald door Google op het internet. Begrijpelijke woorden, dat wel, maar toch .... Ha ha!

Ik besluit met een paar foto's van de wijk waar ik nu woon. Op de achtergrond zie de de berghelling die Iquique afsluit van de hoogvlakte op 700 meter hoogte. Daarvan heb ik nog meer foto's voor de komende reisbrieven. En, om het niet te vergeten, een paar 'bewijzen' van 'verticale zon'. Dat hoort er ook bij. Goed kijken!

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6927604823/

Mijn Reisbrief No 73

Iquique, Zaterdag 15 Februari 2012

Tevens twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Op dit moment maakt ik nog geen wandelingen op de helling naar de hoogvlakte op 700 meter die Iquique omringt als ware het een enorm strand. Maar inderdaad, mijn dagelijkse strandwandelingen hebben ook tot doel om mijn fysieke conditie de onderhouden en te herstellen om die hellingen later te beklimmen zoals ik dat bij mijn vorige bezoeken aan Iquique gewoon was. Zo zwaar is die wandeling nou ook weer niet.

Ik ga niet altijd naar het strand vlak bij het centrum om er tegelijkertijd boodschappen te doen, want dat alleen al is een wandeling van veertig minuten. In minder dan een kwartier kan ik bij de Playa Brava zijn voor mijn dagelijkse portie zuivere zeelucht. Dat strand dankt zijn naam aan de ruwe zee op de waterlijn omdat de zeebodem even verderop een enorme duik maakt. 'Brava' betekent 'ruw' of 'wild'. Zwemmen is daar verboden, maar het aansluitende zandstrand is even prachtig en breed als elders. Het strand is daarom minder druk en slechts bevolkt met zonaanbidders die geen behoefte hebben aan een duik. Om er te wandelen deert het mij niet. Integendeel.

Maar er zit voor mij toch een onpraktisch kantje aan. Ik wil ook door het stadscentrum wandelen, ik kan er inkopen doen, en het is een stuk levendiger dan de saaie buitenwijken die ik door moet om bij de Playa Brava te komen. Maar het belangrijkste bleek te zijn het ontbreken van krantenkiosken. Niet op het strand, niet in onze wijk.

Dat ergerde mij en ik begon een gedetailleerde speurtocht naar een krantenkiosk in de buurt. Helaas was dat niet gemakkelijk. Ik kende een boekwinkel, maar kranten bleken ze niet te hebben. Ook de hyper- en supermarkten van het koopcentrum aan onze kant van de stad hadden geen kranten- en tijdschriftenkiosk. Wat te doen?

Ik vroeg Gabriela. Zij wees mij op een bouwmarkt vlak bij de supermarkten die ik kende. Een bouwmarkt en tuincentrum. Ik kende die wel, maar ik had het niet in mijn hoofd gehaald daar een krantenkiosk te zoeken. Maar inderdaad, het klopte, en nu kan ik op een kwartier loopafstand de belangrijkste kranten kopen in plaats van de veertig minuten die het kost om naar het centrum te lopen.

De foto's van deze week gaan allemaal over de verkoop van groente, fruit en verwante artikelen. Op de bovenste rij staan verkooptentjes in het centrum. De andere foto's heb ik gemaakt in Terminal A waar ik de vorige week over schreef. Zoals je ziet, verkopen ze er van alles, niet alleen groente en fruit.

De foto's op de derde regel moet je eens goed bekijken. Ik heb daar een curieuze, blaasvormige, verpakking gefotografeerd die mij bij vorige bezoeken aan Iquique ook al was opgevallen. Het gaat om kleine hoeveelheden voorgesneden groente die op die manier vers blijft en beschermd wordt tegen pletten en uitdrogen. Ik vroeg Gabriela of deze manier van verkopen en verpakken een speciale naam had. Nee, ze vond het heel gewoon en beschreef het als 'handgemaakte vacuümverpakking'. Hoe dan ook het is een praktische methode om de frisse resten van groenten die in dit klimaat snel dreigen te verleppen tegen een leuk meerprijsje te verkopen.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6891417535/

Mijn Reisbrief No 72

Iquique, Zaterdag 11 Februari 2012

Tevens negentiende reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Toen ik de vorige week door de straten van het centrum liep om marktkraampjes te fotograferen waar ze 'alles' verkochten, werd ik verrast door een uithangbord met een fragment van het wapen van Amsterdam. Het was een beetje vervormd, maar je kon duidelijk de drie Andreaskruisen zien die typisch zijn voor dat Hollandse stadswapen. Dat alles werd gebruikt om de aandacht te vestigen op de nieuwe Sexshop Amsterdam

Op die manier zien mijn NLse lezers en lezeressen wat het eerste is dat ze hier met "Amsterdam" verbinden, althans, volgens die bepaalde publiciteitsadviseur. Toen ik verder liep zag in nogal wat uitverkoop-achtige kraampjes, en ik fotografeerde er een met dozijnen en dozijnen damesschoenen.

De volgende dag vergezelde ik Francisco en zijn zoontje Rodrigo bij de wekelijkse inkopen in 'Terminal A', die officieel heet Terminal Agropecuario de Iquique. Het is zoiets als de vroegere Les Halles in Parijs waar de groente- en fruittransporten uit de provincie aankomen.

Het gaat zowel om groothandel als om verkoop aan gebruikers. Het gaat ook niet alleen om groente en fruit. Zoals de naam zegt is er ook een afdeling voor vis. Verder zijn er bloemen, bloempotten en huishoudelijke artikelen. En niet te vergeten de bars en de restaurantjes. Het is een reusachtig complex dat op mijn foto's niet duidelijk wordt. Gelukkig vond ik op het Internet een recente YouTube die een goede indruk geeft van de hele hal waar we winkelden. Maar bedenkt dat het complex groter is; en zijn drie of vier van zulke hallen. Zie: http://youtu.be/7XsDjyRo5y0

Voor de foto's heb ik mij laten leiden door de kleurige details. Je ziet Rodrigo bijna verloren tussen de groente, en Francisco heeft zijn hoofd bij de noodzakelijke boodschappen. Eén detail vraagt misschien enige uitleg. Dat zijn de prijskaartjes met 'Mango de Pica' en 'Limón de Pica'. Pica is namelijk een oude oase in de woestijn op iets meer dan honderd kilometer afstand van Iquique. Pica is bekend om zijn heerlijk fruit zoals sinaasappel, guave, citroen, grapefruit en mango. De meeste van deze vruchten worden ter plaatse verwerkt tot heerlijke marmelades en vruchtensappen. Het is een oase met 250 hectare aanplantingen, en met minder dan drieduizend bewoners. De toevoeging 'de Pica', is nog altijd een teken van kwaliteit, en dat mag daarom een paar stuivertjes meer kosten. Terecht.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1016x1024 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6848149807/

Mijn Reisbrief No 71

Iquique, Zaterdag 4 Februari 2012

Tevens achttiende reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Als bewoner van de hogere breedtegraden biedt Iquique mij dezer dagen een boeiend tafereel: De verticale zon. Dat is op onze breedtegraad ondenkbaar, net zoals, denk ik, de bewoners van Iquique zich kunnen voorstellen dat de zon de hele dag min of meer boven de horizon hangt. Voor ons moet de zon in ons gezichtsveld boven de horizon blijven als een vanzelfsprekende klok, en om ons --even vanzelfsprekend-- te oriënteren. Zo is het echter niet bij de lagere breedtegraden. Ik voelde mij helemaal verloren toen ik dat voor de eerste keer meemaakte.

Maar het fascineerde mij ook. Ik probeerde foto's te maken van dat effect dat zo duidelijk zichtbaar is als je rondwandelt, maar zo moeilijk te vangen op een foto die dat in één oogopslag duidelijk maakt. Bij mijn bezoek aan Venezuela in 2006 maakte ik een opmerkelijke foto van een vrouw die onder een palmboom op de bus wacht, en ik experimenteerde met strijklicht op muren die haaks op elkaar staan. Dat laatste thema gebruikte ik ook bij enkele foto's van deze reisbrief.

In 2008, in Iquique, zocht ik naar het juiste tijdstip van de verticale zon. Ik had het geluk dat ik in een hostal woonde met een patio met een hoge gladde muur die perfect Oost-West was georiënteerd. [Dat is niet zo vreemd in een Spaans-koloniale stad waarvan het hele stratenplan georiënteerd is]. Met behulp van die muur kon ik de beweging van de zon perfect volgen. Niet alleen de dagelijkse beweging, maar ook de meer subtiele veranderingen van dag-tot-dag van Zuid naar Noord. Daarover schreef ik in Mijn Reisbrief No 24, maar de foto's staan ook op Flickr. Hieronder geef ik de links.

Deze keer probeerde ik meer mijn esthetisch genoegen te documenteren, en ook mijn gevoel voor precieze waarneming van details. De middenberm van de weg naar onze wijk, met die kleine palmboompjes, op het juiste uur gefotografeerd, is daarvan een voorbeeld, en de ook serie aan het eind van deze brief, met de korven, doet mij wat.

De rode dorpel in de tweede groep moet je wat beter bekijken: Er is géén slagschaduw. De zon staat er dus haaks boven. In die groep zie je ook de agave met zijn symmetrische slagschaduw. Om te laten zien dat die gele brandkraan geen slagschaduw had, fotografeerde ik die van boven af. Zodoende zie je mijn handen en de camera. Als ik die brandkraan van één kant had gefotografeerd, had je kunnen denken dat de slagschaduw aan de achterkant zou zitten. Nee dus. Toch ben ik na een paar uur teruggegaan om de slagschaduw zichtbaar te maken. Jammer genoeg werd de brandkraan overschaduwd door een lantaarnpaal. Slechts een kniesoor stoort zich daar aan.

De derde groep vereist ook uitleg en aandacht. Van een muurhoek heb ik de voet en de top [met beveiligingspinnen] genomen; foto 1 en 3 op het juiste 'verticaalmoment'. Je herkent het aan het strijklicht op beide muren. Uren later heb ik die foto's [2 en 4] nog eens genomen. Die herken je aan de eigenschaduw op de muur links van het hoekpunt.

De foto's van de korven voor de vuilniszakken, die je hier overal in de buitenwijken ziet, waren natuurlijk een schot voor open doel. Maar je moet wel treffen dat ze leeg zijn, en dat ze niet scheefgezakt erbij hangen.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_________________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1016x1024 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6808294415/

Het juiste moment in Iquique is 13:52 lokale tijd op 23 Januari. Dat is 31 dagen na het keerpunt op de Steenbokskeerkring.

Zie voor de berekening Mijn Dagboek van 3 Februari 2012

Eerdere foto's van verticale zon , Mijn Reisbrief No 24 , Iquique, Chili, 6 Februari 2008,

http://mijnreisbrief.blogspot.com/2008_02_01_archive.html

Venezuela 2006

http://www.flickr.com/photos/weltbummler/148775446/sizes/o/in/photostream/

http://www.flickr.com/photos/weltbummler/148775445/sizes/o/in/photostream/

Iquique 2008

mi patio-laboratorio: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/2248567029/

http://www.flickr.com/photos/weltbummler/2236184103/in/photostream/

http://www.flickr.com/photos/weltbummler/2236974202/in/photostream/

Cuando no hay sombra de las casas: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/2236974078/in/photostream/

Mijn Reisbrief No 70

Iquique, Zaterdag 28 Januari 2012

Tevens zeventiende reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Ik heb intussen mijn eerste volle week in Iquique achter de rug. Ik geniet van de permanente zon en de koele zuivere bries van de zee. Ik woon vooralsnog in het huis van Gabriela en Francisco in een wijk dicht bij berghelling naar de hoogvlakte. Op de foto zie je het huis, en vanaf dat punt het uitzicht op de helling die Iquique omarmt als een cirkelboog. Op die manier kun je Iquique zien als een enorm door bergen afgesloten strand. De stranden aan de waterlijn zijn slechts wat is overgebleven nadat de stad was gebouwd.

Natuurlijk maakte ik mijn eerste wandelingen aan de stranden op de waterlijn om van de zuivere zeelucht te genieten. Vanaf hier is het zo'n twintig minuten te voet. Er zijn brede zandstranden, maar ook meer rotsachtige zoals je op de foto's ziet. Tussen de boulevard voor de auto's en het strand op de waterlijn zijn de laatste jaren fiets- en wandelpaden gemaakt. Je begrijpt dat ik daar iedere dag loop om mijn portie zuivere zeelucht op te doen.

Nu ik na twee jaar weer terug ben van 'weggeweest', wandel ik ook met genoegen door de straten. Ik herken allerlei plekken en details die mij aan vorige bezoeken herinneren, en die nu mijn inwendige kaart opfrissen. Het gaat om speciale huizen en om straatnamen die ik dreigde te vergeten of waar ik speciale herinneringen aan heb. Er zijn opvallende plekken, en ook heel pittoreske, zoals dat parkje met de schaakborden. Dat ligt halfweg mijn wandelroute vanaf huis naar het strand. Het is deel van de belangrijke Kroatische gemeenschap.

Tijdens mijn wandelingen verrassen mij ook typische verkeersborden. Een paar jaar geleden, na een forse aardbeving die in het binnenland veel vernielde, dreigde hier een tsunami. De schade viel mee, maar daarna hebben ze aanwijzingsborden geplaatst voor de beste vluchtweg vanaf alle straathoeken in het onveilige gebied.

Het andere opvallende bord dat ik vroeger al eens noteerde bestaat uit een rode cirkel met daarin een onmiskenbaar zwangere vrouw. De bedoeling van de ontwerpers is om daarmee de gereserveerde parkeerplaatsen bij supermarkten dicht hij de hoofdingang te markeren. En daar vind je die borden dan ook. Maar ja, een rode cirkel betekent 'verbodsbord' dus daarbinnen zou een beeld van een niet-zwanger persoon moeten staan. Curieus, nietwaar?

Andere vertrouwde herkenningspunten zijn de krantenkiosken die meestal zijn getooid met de naam van de lokale krant, La Estrella de Iquique of het lokale weekblad El Salitre. 'Salitre' is het kaliumnitraat, waar Iquique zijn opkomst en zijn rijkdom heeft te danken, maar dat nu synthetisch kan worden gefabriceerd. 'Chili salpeter' heette dat vroeger.

Je ziet, die wandelingen frissen mijn geheugen op, en dat doet mij goed.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1016x1024 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6775370713/