Mijn Reisbrief No 65

Cessenon sur Orb, Maandag 25 oktober 2010

Beste vriendinnen en vrienden,

Ik ben nog steeds in Frankrijk, en ik heb mij deze zomermaanden op mijn blog beperkt tot foto's --veelal van mijn tuin of de omgeving-- met een korte toelichting. Maar dat ik nog steeds in Cessenon sur Orb ben, vergt enige toelichting. Dat is een mooie gelegenheid om er een heuse Reisbrief van te maken. De laatste was nummer 64, dat was de laatste over mijn voorjaarsreis naar Zuid-Amerika.

Zoals ik al in Mijn Dagboek meldde, heb ik een knieblessure opgelopen, maar die is inmiddels zover genezen dat ik de reis naar La Gomera wel aan zou kunnen, al weet ik niet zeker of ik al die hoge trappen iedere dag aankan. Dat zal blijken.

Maar voorlopig kan ik het niet proberen, want de staking houdt mij vast. Stilletjes hoopte ik dat de stakers de buitenlandse treinen enigszins zouden ontzien. Dat is ook zo voor Engeland, België/Nederland, Duitsland, Zwitserland en Italië. Maar op de wettelijk verplichte minimumlijst kwam de Talgo helemaal niet voor. Verbazing! Bij navraag op het station in Béziers bleek dat Spanje geen enkele Talgo naar Frankrijk stuurt tot de staking helemaal is afgelopen. Ze hebben slechte ervaringen met de 'coulance' van de stakers. De Talgo is in het verleden vaak opgehouden, zelfs meer dan vier-en-twintig uur. Er rijden twee Talgo's per dag van Montpellier tot Cartagena, diep in het Zuiden. Er is dus een belangrijke Spaanse clientèle op het Spaanse traject dat op die manier wordt gedupeerd. Met de komst van de TAV, de spaanse hoge-snelheidstrein, hebben ze kennelijk weinig reserve Talgo's die ze in dergelijke gevallen kunnen inzetten. De RENFE liet wel een speciale autobus rijden voor Franse opstappers. Ik heb daar bij de staking van Oktober het vorig jaar mee te maken gehad, maar ik miste die wegens mis- informatie.

Maar een jaar geleden her-ontdekte ik de lange-afstandsbussen die vanaf Barcelona naar Italië en Noord-Europa gaan, en die Béziers aandoen. Ik was die 'vergeten' want die hadden de reputatie van grote vertragingen en onbetrouwbaarheid. Dat bleek totaal te zijn veranderd, en zo kwam ik het vorig jaar perfect in Barcelona. Op mijn terugweg in Mei, [wéér staking!] maakte ik ook dankbaar gebruik van 'Linebús', zoals die heet.

Omdat mijn periodieke reizen kennelijk samenvallen met het franse stakingsseizoen, lijk ik wel een specialist, maar van de totale terugtrekking van de Talgo bij staking wist ik niets. Omdat het einde van de staking niet voor einde volgende week [30 oktober] is voorzien, belde ik met Linebús. Pech!! Het is geen gewone SNCF-staking. Het is een soort Totalkrieg, met blokkade van de autowegen en raffinaderijen en uitverkochte pompstations. Linebús kon geen rit garanderen, en de speciale autobus van RENFE rijdt daarom ook niet.

Zodoende heb ik feitelijk huisarrest. Ik maak kleine wandelingen om mijn knie te oefenen, en volg op TV het verloop van de 'totaalstaking'. Het gaat om de wijziging van de pensioenleeftijd maar de vakbonden hebben ook de jeugd weten te mobiliseren. Behalve het dubieuze inhoudelijke argument dat verhoging van de pensioenleeftijd banen kost voor de jongeren, hoor ik ook dat het Franse publiek wordt gemotiveerd door dieperliggene onvrede, en dat ze zin hebben in een èchte rel. Bij de straat-interviews met jongeren hoor ik over 1789 en 1968, de historische revoluties, als 'voorrbeeld'.

Dat maakt deze rel zo groot dat je er wel aan deel moet nemen. Die jongeren kennen die '68-verhalen van hun (groot-)ouders en willen ook wel zoiets 'historisch' meemaken. Op die manier is er wèl veel 'motivatie' om de staking lang te laten duren.

In afwachting van de afloop wandel ik om mijn knie te oefenen, en heb ik nieuwe foto's van mijn tuin en van Cessenon genomen. Bovenaan mijn afgevallen appelen. Méér kan ik niet eten of inmaken, en mijn buren hebben hetzelfde probleem. Zo laat in het seizoen kan ik mooi een struik zien die pas in November kleurige vruchten draagt. Aardbei-boom wordt die wel genoemd, Arbousier heet die hier. Het interessante is bovendien dat de bloemen voor het volgende seizoen al bijna open zijn, terwijl de vrucht van dit jaar nog moet rijpen. In mijn tuin is de Lagerstroemia opeens erg mooi, en ook het kerkhof heb ik gefotografeerd vóór ze in de komende dagen van ieder graf een soort bloemenstalletje maken. Die kruisen die zo mooi tegen de wolken afsteken heb ik meteen meegenomen.

Tot zover. Ik weet nog niet hoe lang ik moet blijven.

Hartelijke groet, Gérard

Alle fotos van deze blog: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157624032647511/