Iquique, Hostal Obispo Labbe, Vrijdag 29 Februari 2008
Beste Vrienden en Vriendinnen,
Voor deze brief had ik een paar foto's van de haven klaargelegd om de 'kustlijn' van Iquique af te maken, maar ik had zoveel foto's gemaakt die met 'eten' te maken hebben, dat ik dat maar voor laat gaan.
Ik het algemeen is het in een vreemde stad geen probleem om aan eten te komen. Alle mensen moeten eten, en dus is er een rijk-gesorteerde markt, misschien wel de meest gevariëerde van alle markten, zeker als je knabbels en snoepen daar bijtelt. Hier zijn ook restaurantjes 'te over'. De goedkoopste zijn zelfs lang niet slecht. Met $700 in een euro, zijn prijzen vanaf $1000 onbegrijpelijk. Toch krijg je daarvoor een groentesoep door 'mamá' zelf bereid, en vlees met puree-en-wat-groente als tweede 'plato'. Schiller en Jacaré geven er een toetje bij voor resp $1500 en $1300. Het zijn goede eenvoudige maaltijden. Niet voor een veelvraat,
maar dat ben ik niet. Ik eet wel eens in zo'n restaurantje, maar om dat altijd te doen mis ik twee dingen. Er is altijd weinig groente, en nòg minder verse groente. Het tweede wat mij niet schikt is het tijdstip. Ze zijn alleen open van ongeveer 12 tot 3. Zoals velen van jullie weten, zegt mijn dagritme --waarmee ik al jarenlang succesvol overleef-- dat ik 's morgens niets, en 's middags alleen fruit eet. Natuurlijk moet ik wel eens uitzonderingen maken --meestal wegens 'sociale omstandigheden'-- maar dáárvan weet ik dan ook dat ik mij beter aan mijn gouden
regel kan houden. Gelukkig komt er redding uit een anti-intuitieve hoek. De MacDonald-achtigen, met hun berucht-beroemde 'slechte' voedsel hebben óók de traditie om enkele goede [hmm, redelijk goede] salades op hun menu te zetten. In een zéér verre verte doen ze zelfs aan de franse "salade du chef" denken: Een salade als volledige maaltijd. Maar ze zijn. hoe dan ook heel wat rijker dan wat ze hier --en in Spanje helaas ook-- een 'ensalada mixta' noemen: een paar schijfjes tomaat met wat slierten ui. Bovendien is de lokale MacDonald-achtige, die hier Shopdog heet, de hele dag open. Zodoende eet ik hier eens per week 'vorstelijk' een Salade van Ceasar of een Avocado van de Koningin. [palta=avocado]. Daarbij droom ik dat het een heuse salade du chef is. Je moet wàt doen, nietwaar?
Zodoende koop ik mijn spullen op de markt. Fruit is er genoeg. De zwakke plek is de groente. Die is er ook genoeg. Tenminste om te koken. Om rauw te eten, en voor een salade, is het anders. Bovendien heb ik géén keuken om groente eens lekker te wassen en op te bergen in een ijskast. [Ik heb een klein hoekje in de gemeenschappelijke ijskast voor het hoogstnoodzakelijke]. Maar de uitkomst komt óók hier uit een onverwachte hoek. De meeste groente wordt vers-gesneden verkocht in typische 'bolsas': Dat zijn die zakjes die je op de foto's ziet.
>Je moet hier niet rekenen op de varieteit aan bladgroente die we in NL, F en S kennen. Mooi voorgewassen vaak. Spinazie, veldsla, eikebladsla, hartjes van frisée, groene frisée, kropsla of 'batavia' of hoe heten ze allemaal. Ik ken ze ook niet allemaal van naam, maar mijn ogen en mijn smaakpapillen herkennen ze wèl.
Nee hier is het alleen 'iceberg' die ze hier misplaatst 'escarola' noemen wat de spaanse naam is voor de franse 'frisée', maar hier het --valse- etiket van ordinaire 'iceberg' is. Iceberg is enige soort die ze hier kennen. Ook de 'vorstelijke salades' van Shopdog zit er vol van. Dat heeft met de 'handel' te maken. Dat is de enige sla die tegen zoveel dom gezeul bestand is. Helaas ten koste van de smaak.
Zodoende is er toch wel een heel assortiment gepelde en vóórgesneden groente: Uitjes, rode bietjes, zakjes 'gemengd', wortel, aardappel en zo wat meer. Meestal om te koken, maar voor een rauwkostkenner als ik ben, is er méér van mijn gading bij. Gezien vanuit de waarde van de groente is het 'duur'. Dat vóórsnijden loont, maar met een prijs per zakje tussen $170 en $225 [ 26 à 31 eurocent] is het toch 'economisch'.
Je vindt deze 'bolsas' zowel op de gewone markt als in de supermarkten. Het eenvoudige tenen mandje past bij het één, de bedriegelijke spiegels bij de ànder. Per slot moet daar alles 'super' en 'hyper' zijn ... of lijken. Maar de verpakking is origineel, een mooie en veilige bescherming van de fragiele pasgesneden groente.
Ik zie dat ik over het fruitaanbod niet erg gedetailleerd ben geweest. Daar zijn inderdaad weinig problemen mee. Het aanbod is niet spectaculair [behalve als je bedenkt dat we midden in een woestijn leven, en dat het moet komen van die paar oases in de omgeving, of van héél ver].
Het probleem is de zeer variabele kwaliteit die je van de buitenkant niet goed ziet, ondanks mijn gerenommeerde fruit-vriendschap. Regelmatig word ik verrast, zowel in positieve als in negatieve richting. Speciaal met perziken zijn er extremen, maar dat is overal zo met perziken. De bananen zijn zéér 'gewoontjes'. Totáál verrassingsloos in het smakeloze. Maar wat wil je? Met de rijke smaak van de bananen van de Canarias --althans de èchte-- in mijn herinnering en in mijn smaakpapillen, is er weinig kans voor andere zich positief(!) te onderscheiden.
Kortom, het eten vergt enige ervaring en oplettendheid. Dat is alles wat nodig is voor duurzaam genot. [Dit laatste lijkt mij een uitspraak met bredere toepassing.]
Hartelijke groeten, Gérard
PS Het is vandaag schrikkeldag. Ik dacht iets smeuigs te schrijven over Chileense folklore op deze dag, maar ik kreeg nul-op-rekest. Geen enkele romantische snaar wordt geraakt.
No comments:
Post a Comment