Mijn leven op La Gomera nu

San Sebastián de La Gomera, 16 December 2010
Behalve de eerste jaren van mijn reizen -- vóór 1998 -- schreef ik natuurlijk geen reisbrieven vanaf La Gomera, zozeer was dit eiland een van de centra van mijn leven dat ik mijn verblijf hier nooit 'reis' noemde. Maar zaken kunnen veranderen. Mijn laatste reisbrief uit Cessenon sur Orb van 25 oktober [zie blogs] beschreef ik de problemen die ik had om Frankrijk te verlaten. Van een kant wegens de stakingen, en van de andere kant de beschadiging van mijn knie. Beiden losten zich op, en een dikke week later was ik al op La Gomera.
Maar toch nietes!
Ik schreef een paar dagen geleden al op mijn blog dat mijn mobiliteit zodanig afnam dat ik in het huis van mijn buurvrouw-wandelvriendin was getrokken voor en betere verzorging. Het verhaal is een stukje ingewikkelder, en ik schrijf hier de meer complete versie. Het is --bijvoorbeeld-- al duidelijk dat ik mijn gebruikelijke reis naar het Zuidelijk Halfrond niet zal kunnen maken.
Het schijnt allemaal het gevolg te zijn van het onvermijdelijke 'onsymmetrisch lopen', terwijl ik daar juist zo alert op was. De kniebeschadiging vond plaats in Marrakech op een oktober, en de medicus die ik na terugkomst in Frankrijk consulteerde bekeek het met echografie, vond geen beschadiging van spieren, pezen en gewrichtsbanden en adviseerde 'blijven lopen, maar voorzichtig'.
Na een tijd kon ik mijn bagage weer dragen, en met de staking ook voorbij vertrok ik via Barcelona naar La Gomera.
Voorzichtigheidshalve ging ik met een taxi naar de benedenstad --in plaats van de gebruikelijke trappen-- voor boodschappen en kwam ook per taxi weer thuis. Enkele malen daalde ik ook te voet af zonder specialepproblemen.
Toch begon ik rechts in mijn rug pijnen te krijgen. Met wat massage en aandacht verdwenen die. Hoopvol dus!
Maar even later begon pijn in de linkerheupstreek. Veel feller, en met pijnlijke onverwachte alle kanten uit die het hele lijf blokkeren zonder een positie te kunnen vinden waarin 'even rust' ontstaat. Het kostte twee visites aan de 'urgencia' maar het 'staande vooroordeel' dat het om een 'versleten heup' ging kon pas de derde keer worden geëlimineerd. De voorlopige diagnose is dat 'iets niet klopt' bij de aanhechting van twee van de drie linkerbilspieren. [la union de glutéo mediano y menor al pelvis está afectado]. Nader onderzoek met nucleaire scanner in Tenerife met een afspraak pas 7 Maart !!.
Intussen werd ik volgestopt met pijnstillers, ontspanners, anti --inflammatoria en wat al niet meer. Maar de pijn bleef toenemen, tot ik na drie slaaplozepijnnachten met spoed werd opgnemen voor observatie, en met infuus-coctails tot rust kwam. De nieuwe medicatie is veel zwaarder, maar de pijn wordt langzaam minder. Voor de noodzakelijke injecties komt een verpleger aan huis. Als ik met mijn twee krukken door het huis schuifel voel ik mij wankel, dat ik doe dat niet alleen. Mijn aandacht is 'onscherp', behalve de eerste ochtenduurtjes. Maar veel typefouten die mij veel tijd kosten, maar ik blijf de kranten lezen en mail beantwoorden. Ik heb nog haast geen stukje hoeven over te slaan, en streef verder naar 'business-as-usual'. Mijn afgenomem fysieke conditie, gaat samen met een toenemende mentale conditie.
Tot zover, Straks zie ik de traumatólogo weer. Ik ben benieuwd.