Deze keer laat ik een paar bloemen zien die al enkele weken op hun beurt wachten. Het is de ciste cotonneux (Cistus albidus), de licht paarse, en de ciste de Montpellier (Cistus monspeliensis), de witte. Ik ken geen NLse namen daarvoor. En verder de alombekende klaproos die hier coquelicot heet, en in Spanje amapola, allebei vaak bezongen in die talen. Ik ken geen NLse liederen van datzelfde romantische gehalte over de klaproos. Het zijn heel verschillende bloemen, maar ze hebben één overeenkomst: de bloemblaadjes zittten samengeperst en verkreukeld in de bloemknop en moeten de eerste levensmomenten van hun kreukels herstellen. Dat kreukelige, dat fragiele, en die weerloosheid. Dat ontroert mij. Ik moet nu aan de dichtregel van Lucebert denken die ik vaak las nabij station De Blaak:
ALLES VAN WAARDE IS WEERLOOS.
Alle fotos van deze blog: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157624032647511/
No comments:
Post a Comment