San
Sebastián de La Gomera, Kanarische Eilanden, Zaterdag 21 April 2012
Tevens
negen en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika [maar niet heus]
Beste
vriendinnen en vrienden,
Ik
ben blij dat ik jullie eens een foto kan laten zien van Iquique
vanuit de zee. Tot nu toe moest ik jullie tevreden stellen met
verbale beschrijvingen zoals "een reusachtig strand van drie
kilometer diep en tien kilometer breed van de hoogvlakte afgesloten
door een berghelling van 700 meter hoogte". Had je je dat zó
voorgesteld? Zoals op deze foto?
Bovendien
kan ik jullie in deze brief een beeld geven van de aard van die
berghelling, want juist de laatste week heb ik die beklommen op het
linkse gedeelte van de panoramische foto hierboven. De helling rechts
is niet lager, het is perspectivisch bedrog. Op de foto's aan het
eind van deze brief kun je zien dat die helling voornamelijk bestaat
uit fijn zand, zoals duinen. De beperkt de steilte, maar het rulle
zand maakt beklimmen niettemin heel zwaar.
Ik
maakte die panoramische foto gedurende een toeristisch tochtje door
de baai van Iquique voor een historisch bezoek aan de boei die
het zinken van het korvet Esmeralda markeert. Op 21 Mei 1879,
bij een zeeslag gedurende de oorlog tussen Chili, Peru en Bolivia
waarbij Chili zich het hele noordelijke gebied toe-eigende werd het
korvet door een Peruaans oorlogsschip definitief geramd. De
commandant, Arturo Prat, sneuvelde en hij is nu een van de
grote helden van Chili.
De
foto's van de tweede rij geven een indruk van de toeristische markt
op de Baquedano waarvan ik de vorige week houten huizen liet
zien. De derde rij maakte ik gedurende een excursie in de woestijn,
naar de Pica oase. Dat is de oase waar de beroemde Pica
citroenen en Pica mango's vandaan komen die voorkomen op de
foto's van mijn reisbrieven van drie maanden geleden. In het dorp
staan meer van dergelijke beelden. Heel mooi. Ze zijn allemaal van
gewone mensen bezig met hun beroep, of met feesten zoals hier.
De onderste foto's
vertellen een heel ander verhaal. Ik beklom deze helling in de
voorgaande jaren minstens om de paar weken. Het was dan een heel
rustige eenzame wandeling, want die waanzinnige drukte is er alleen
op Goede Vrijdag als de halve stad uitloopt voor een Paaswake van
Vrijdag op Zaterdag boven bij een altaar bij de top. Maar dit jaar
had ik niet voldoende conditie, en maakte deze klim voor de eerste
keer op Paasdag. Er was nogal wat irriterende restdrukte, en heel
veel achtergelaten rotzooi.
Het
zij zo. Ik heb het gehaald.
Voor
Margarita was het jammer, want zo maakte ze niet de prachtige rust en
stilte mee zoals ik die kende. Een week later herkende ik soms mijn
eigen voetstappen nog in het zand, zo maagdelijk en onbetreden was
het dan.
Op
die manier zijn deze foto's de tegenpool van de bovenste, zo ziet de
een de ander, en de ander de een. Ondanks de achtergelaten troep
genoten we van het uitzicht, en ik genoot nog eens extra van mijn
herkregen fysieke conditie. Het lijkt er op dat die duurzaam is.
Helaas
niet "tot de volgende week". Het is voorlopig de laatste
van de serie. Als ik hier in Spanje, of straks in Frankrijk, weer
eens inspiratie krijg, of boeiende foto's, maak ik wel weer een
reisbrief. Tot dan zie je alleen de dagelijkse column van Mijn
Dagboek.
Hartelijke
groet, Gérard van Eyk
_______________________
Deze
brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog:
http://mijnreisbrief.blogspot.com/
Alle
foto's in formaat 400x400 pixels staan op:
http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/
Een
collage van 1016x1529 pixels staat op:
http://www.flickr.com/photos/weltbummler/6950428090/
No comments:
Post a Comment