Mijn Reisbrief No 80

Iquique, Zaterdag 7 April 2012

Tevens zeven en twintigste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

In de laatste reisbrief heb ik twee dingen beloofd. Foto's van de originele huizen in het centrum van Iquique uit de bloeitijd, zowel goed verzorgde alsook verwaarloosde, zodat je die kunt vergelijken met de huizen uit de buitenwijken waar ik vaker foto's van heb laten zien. Als tweede zou ik met woestijnfoto's komen, maar dat gaat helaas niet door. Ik heb intussen al enkele prachtige foto's van de eerste woestijnexcursies, maar er komen er nog meer om uit te kiezen. Voor de foto's van de originele huizen is dit echter de laatste kans.

Er zijn nog veel van die oude statige huizen over. Niet alleen op Calle Baquedano --die nu Paseo Baquedano heet. Maar op Baquedano staan ze huis voor huis. Daar staat de mooiste collectie. Ze zijn niet allemaal even goed onderhouden, en andere zijn geverfd in kleuren die vloeken met de originele stijl. Alle huizen zijn gemaakt van topkwaliteit hout: Oregon Pine bijvoorbeeld, of Redwood. In de tijd van de Chili-salpeter was het laaggeprijsde retourvracht voor de clippers die het witte goud naar Canada en de Noord Amerikaanse westkust brachten. Zodoende kwam het goedkoop in Chili.

Juist in de tijd werden de bossen met die kostbare bomen op grote schaal gekapt om plaats te maken voor de landbouw. De landbouw, op haar beurt, had Chili-salpeter nodig voor de hoge productie waardoor het loonde de bossen te kappen. Op die manier kun je de Chili-salpeter als de doodklap voor die prachtige bossen zien. Later werden deze duurzame houtsoorten te duur voor dergelijke woningen.

Nu, als een dergelijk huis vervalt, dan is het eerste wat geroofd wordt de balken en de planken van dat hout. Je kunt dat goed zien in de Salpetermijnen die we dezer dagen bezochten. De kantoren en de woonhuizen, maar ook de installaties, zijn van dat hout gebouwd. Vóór de tijd dat het Nationaal Monument werd verklaard, werd het niet zorgvuldig werd bewaakt, en zijn toen hele woonwijken leeggeroofd.

Zoals ik schreef, de Paseo Baquedano is het belangrijkste centrum, maar dat wil lang niet zeggen dat er geen prachtige huizen van dat hout buiten het centrum zijn. Ik maakte de meeste foto's inderdaad op de Baquedano, maar de verwaarloosde moest ik enkele blokken verderop zoeken.

De twee foto's van de eerste rij geven meteen een kijkje op de Baquedano zelf. Toen ik hier in 1998 voor het eerst kwam, was het een stinkende drukke, en lawaaiige, straat met tweerichtingsverkeer. Het was een belangrijke verkeersader. Toen ik in 2005 voor de eerste keer terugkwam, werd juist de laatste hand gelegd aan Baquedano als voetgangersdomein. Hoewel de meeste huizen aan de Baquedano altijd al goed werden onderhouden, heeft het toch een flinke opstoot gegeven aan het onderhoud van de overige huizen.

Het heeft tevens de toeristische activiteit verhoogd met cafés, restaurants en bars. Helaas belemmeren de terrassen met de zware zonneschermen, de opdringerige publiciteit --en vergeet de 'muziek' niet-- het genieten van de mooie gevels. Gelukkig is de Baquedano veel langer dan het over-gecommercialiseerde stuk. Daar staan de huizen die de Baquedano 'beroemd' houden; ondanks de foeilelijke reclame.

De huizen op de drie eerste foto's van de onderste rij zijn verwaarloosd. Dank zij de hoge kwaliteit van het hout heeft dat niet meteen destructieve gevolgen voor de hele structuur.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

_______________________

Deze brief verschijnt ook op mijn Nederlandse blog: http://mijnreisbrief.blogspot.com/

Alle foto's in formaat 400x400 pixels staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157628851683411/

Een collage van 1032x1032 pixels staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/7051405273/