Mijn Reisbrief No 52

Iquique (Chili), Zaterdag 30 Januari 2010,
Tevens tweede reisbrief uit Zuid-Amerika
Beste Vrienden en Vriendinnen,
De grote gebeurtenis van deze week was de picnic op het strand. Maar met twee nachten overblijven, leek het meer op kamperen. We hadden een groot afdak, drie tenten om te slapen, en één voor het chemisch toilet. Die laatste zie je als meest linkse op de middelste foto hierboven. Het was een echt kampement. Gabriela noemde het 'un circo', een circus.
We kwamen Zondagmiddag aan en we hadden nog nèt tijd om voor het donker alles klaar te hebben. Je kunt aan de rode kleur van de foto van Gabriela met Rodrigo wel zien dat er al veel avondrood in de lucht was. De zonsondergangsfoto er naast heb ik kort daarna genomen.
De laatste foto van de tweede regel is van de volgende ochtend. Met de bergen zo dicht bij, en zo hoog, werd de zon pas laat zichtbaar. Het is dan al behoorlijk licht omdat het licht wordt weerkaatst door de vederwolken die je op de foto ziet.
Als de zon eenmaal boven de bergen is gekomen, zie je flinke slagschaduwen. Ik fotografeerde mijn eigen schaduw met die lange reuzenbenen. Daarnaast zie je de slagschaduwen van het afdak en van een van de slaaptenten. Het was toen heerlijk buiten, maar de hele familie sliep nog. Alleen Francisco en ik genoten ervan bij een kroes warme thee om de nieuwe dag te vieren.

Op deze breedte, zo dicht bij de evenaar, is de zon speciaal interessant voor mensen van gematigde klimaten. Daar zijn we gewend aan een zon die altijd 'ergens' boven de horizon staat, en zich gedurende de dag over een flinke afstand daarlangs verplaatst. Hier gaat die recht omhoog, staat tenslotte recht boven je hoofd, en je krijgt een gevoel van desoriëntatie. Het houvast ontbreekt, zogezegd.
Juist nu, einde Januari, staat de zon ook in Noord-Zuidrichting vertikaal. Met Kerstmis staat die boven de Kreeftskeerkring op 23º 30', en dat is ongeveer 400 km hiervandaan naar het Zuiden, want wij zitten op 20º 15'. Ik heb een benaderende berekening gemaakt waaruit blijkt dat de zon precies dezer dagen onze breedtegraad passeert.
Dat moment van vertikale zon, om 13.52 lokale tijd, fascineert mij, en ik probeer het altijd te fotograferen. Het is niet eenvoudig om dat op één sprekende foto duidelijk te maken. Nu had ik het geluk een lege vuilniszakkenkorf te treffen. Die zie je hier veel in de woonwijken. De vuilniszakken worden zo beschermd tegen honden, katten en ratten tot ze door de vuilniswagen worden opgehaald. Als die korf vol is, is een foto niet zo sprekend, maar nu trof ik een lege die bovendien goed rechtop stond. Vlak daarbij zag ik een boomtje. Dat is minder sprekend als die roostervormige schaduw aan de voet van die korf. Maar even curieus.

Op mijn wandelingen langs mijn bekende plekjes, kwam ik ook langs het schaakparkje waarvan ik in eerdere jaren ook foto's heb gemaakt. Maar nu was er meer zon. Het ligt in de wijk waar nogal wat Kroaten wonen. Dat is een groep emigranten die geleidelijk-aan een groot respect hebben verworven, zowel in bestuurlijke functies als zakelijke.
Kennelijk zijn het grote schaakliefhebbers, want ze hebben dit parkje aangelegd. De mensen die ik daar trof zeiden mij dat er 's Zondags kampioenschappen worden gespeeld. Voor de finales wordt gebruik gemaakt van het grote bestrate schaakbord zodat iedereen het goed kan volgen. Ik verbaasde mij over de 'Boeddha'-figuur, maar het blijkt geen 'Boeddha' te zijn. Het is een vrouw uit de Kroatische mythologie. Het onderschift bij het beeld zegt: La Madre Patria, de moeder van het vaderland.
De volgende reisbrief zal uit Tucumán komen. De bus vertrekt Woendagmorgen om een uur. Kort na middernacht dus. Laat in de middag zijn we in Salta, maar we komen diezelfde avond of nacht nog in Tucumán.
Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk.

Alle foto's staan met 400x400 pixels op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/
Collage 1000x1000px van alle foto's van deze brief http://farm3.static.flickr.com/2791/4370816905_0e35d32ec6_o.jpg