Mijn Reisbrief No 56

Yerba Buena (Argentinië), Zaterdag 27 Februari 2010

Tevens zesde reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste Vrienden en Vriendinnen,

Zoals ik in de vorige brief beloofde, heb ik details van het houtwerk gefotografeerd van het huis dat ik toen beschreef als "een perfect decor voor een opera van Wagner, of een ander werk uit de Duitse romantiek van de 19e eeuw". Ik ga dat aspect nu niet verder uitdiepen, mogelijk later als ik wat meer foto's heb van de buitenkant van het huis en van dit nevelachtige bos. Nu zal ik mij concentreren op bouwkundige details. Om te beginnen de 'gevorkte stutten' die in het Amerikaanse Spaans 'horcón' worden genoemd, een woord wat in het Spaans van het schiereiland alleen gebruikt wordt voor 'hooivork'.

Zoals veel onderdelen van dit huis, komen die gevorkte stutten uit oude gesloopte huizen. Al bij het kappen van een boom dachten de toenmalige architecten aan deze toepassing. De moderne architekten denken niet meer in deze natuurlijke vormen. Hun denken begint bij rechthoekige produkten van de moderne houtzagerij. Ik werd geconfronteerd met de vervreemding die daarvan het gevolg was, toen ik deze gevorkte stutten eens goed bekeek.

De oude ploegschaar die het afdak naast de patio opsiert, had dat effect niet, want die ploeg heeft hier niet meer zijn oude functie. Zijn functie is al teruggedraaid tot 'decoratie'. Meer niet. Daarom was het niet confronterend. De antieke scharnieren daarentegen komen uit verschillende periodes, maar ze hebben nog steeds hun originele functie. Niettemin, in de moderne ijzerhandel, verkopen ze scharnieren uit de huidige periode van de moderne, geautomatiseerde, massaproduktie. Mogelijk stamt het scharnier op de rechtse foto uit de half-geautomatiseerde produktie van de jaren twintig of dertig. Op die manier gaven de details mij te denken.

Wat mij ook te denken gaf waren de niet aflatende regens, en het gebrek aan zon en warmte. Ik wilde wég, en ik aanvaardde dat mijn 'Argentijnse avontuur' op een mislukking zou uitdraaien. Ik ging nog eens goed te rade bij de uiteindelijke 'waaroms' van deze reis, en van mijn reizen in het algemeen. Dit avontuur heeft geen waarde voor zichzelf. Het is het gevolg van een noodzaak, en daarom heeft het geen zin hogere risico's aan te gaan dan die bijdragen aan de uiteindelijke 'waaroms'. Ik heb voldoende reserve om enkele dagen door te brengen in het 'verkeerde klimaat' als dat onvermijdelijk is. Als ik stinkende stadlucht moet opsnuiven omdat ik op zoek ben naar een betere plek, of als ik een vervuild vliegveld moet passeren, of enkele zonloze of koude dagen moet zien door te komen. Maar toen het begin deze week duidelijk werd dat hier vanaf November tot April negentig procent van de jaarlijkse regen valt, bekropen mij twijfels. Dat klopte niet met de voorstelling dat het om "een Zuidfrans klimaat ging, maar wel 'ietsje' vaker regen".

Mijn twijfels spitsten zich toe met de niet-aflatende regens van deze week. "Ik zit 'eigenlijk' helemaal verkeerd", schreef ik Zondag al in Mijn Dagboek. Later kreeg ik verzachtende informatie van mensen die hier wonen dat de hittegolf van mijn eerste week in Tucumán evenmin als de niet-aflatende regens van deze week als 'normaal' moesten worden beschouwd. Zij dachten dat het deel was van de 'global warming'. Ik antwoordde spottend met wat Thomas Friedman kortgeleden in New York Times schreef: Dat het niet zozeer om global warming dan wel om global weirding ging. Want de ene plek stijgen de gemiddelden en elders dalen de ze.

Ondertussen bekeek ik de regen vanuit het afdakje naast de patio. Ook onze hond bekeek het met treurige blik. Maar de bloemen behielden fier hun kleur. Méér nog, hun kleuren werden er intenser van. Is dat niet iets om als voorbeeld te nemen?

Hoe dan ook, de bloemen, en het bleke zonnetje rond de middag dat ik onmiddellijk benutte voor een wandeling, gaven mij de energie om deze brief af te maken voor ik alle inspiratie en concentratie verlies. Bij deze dus.

De vraag of ik deze situatie ga ontvluchten is nog open, maar de countdown is begonnen

Tien, negen, acht ...

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

THOMAS L. FRIEDMAN, Global Weirding Is Here, NYT, February 17, 2010 , http://www.nytimes.com/2010/02/17/opinion/17friedman.html

Alle foto's staan met 400x400 pixels op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/.

Collage 1000x1000px van alle foto's van deze brief http://farm3.static.flickr.com/2760/4387964353_282509ca1e_o.jpg