Mijn Reisbrief No 58

Yerba Buena (Argentinië), Zaterdag 13 Maart 2010

Tevens achtste reisbrief uit Zuid-Amerika

Beste Vrienden en Vriendinnen,

In de vorige reisbrief stonden fotos van guave-bomen. Die bomen zijn deel van mijn omgeving. Ze staan langs ongeveer alle routes die ik iedere dag loop. Met hun penetrante geur kun je niet omheen. In feite komt die geur niet van de vruchten aan de boom, maar van het rottend afgevallen fruit. Dat rotten gaat lekker snel hier, met die windstilte, die hoge temperatuur en vochtighed. Daarom hierboven een paar foto's van dat rottingsproces. Gelukkig zonder de penetrante lucht. ;-)

Ik verbaasde mij over de 'superaanwezigheid' van die guave-bomen. Ze leken wel doelbewust aangeplant. Dat zie je wel vaker in streken met een dominante monocultuur, zoals hier suikerriet en citroen, waardoor bijvoorbeeld essentiële insecten of vogels worden aangetrokken. Ik heb dat nagevraagd, maar zo is het niet. Het is gewoon een 'lastige' vreemdeling die zich snel verspreidde via de zaadjes en de vogels.

Mijn relatie met guaves is nogal ambivalent. Ik heb niets tegen guave-marmelade, al smaakt die nogal flauw. Nee, ik ben gek op de verse vrucht, maar alleen op een heel precies moment tussen 'groen' en 'rijp'. En dan heb ik meteen 'genoeg'. Het komt er op neer dat ik telkens een kleine portie 'groene' vruchten koop, of afpluk, en ze dan thuis het juiste moment laat afwachten. Daarna gaat de rest in de afvalbak want ik walg van de penetrante geur die dan verschijnt.

Deze week heeft Graciela mij ingewijd in de paden van het ons bos. Eerder hield ik mij voorzichtig aan duidelijk bebakende paden. Die zijn er weinig, en kaarten zijn er ook niet. Een algemeen overzicht had ik de luchtfoto's van Google.

Dit bos heet Parque Sierra San Javier [Park van de Xaveriusberg]. Wij wonen aan de rand daarvan. Voor de mensen uit Tucumán is het een prachtig ontspanningsgebied. Heel toegankelijk en heel dichtbij. Er zijn picknick-plekken te over, en er zijn voetpaden. Het bos is een natuurreservaat, en eigendom van de Universiteit van Tucumán. Het werd gesticht om de ecosystemen 'Selva de montañas' en 'Yungas' te beschermen. Die horen allebei bij het subtropisch regenwoud dat zich over de hele oostelijke flank van Los Andes uitstrekt tussen 500 en 3000 meter hoogte. Het is een betrekkelijk smalle strook van Tucumán hier in het Zuiden tot Mérida in Venezuela. 'Nevelbossen' heten ze ook wel.

Het oppervlak van dit reservaat is 140 km2 [ruwweg 8 bij 18 kilometer]. De hoogte gaat van 550 meter, waar wij wonen, tot de hoogste top 'La Cumbre de Taficillo' van 1876 meter. Dichterbij ligt de 'Cumbre de San Javier' van 1200 meter. Daar staat een reusachtig Christusbeeld van 26 meter hoogte dat vanaf de verre omtrek zichtbaar is.

Toen Graciela mij Dinsdag met een wandeling van drie uur had ingewijd, heb ik Donderdag de Xaveriusberg beklommen tot bij het Christusbeeld. Daarvan was op die dag alleen het voetstuk te zien want hogerop zat het in de mist. Het was een wandeling van ruim vijf uur. Eerst met een oud ezelpad omhoog. Dat pad werd door de eerste bewoners gebruikt om hun landbouwprodukten naar de stad te brengen.

Het oerbos wordt op die hoogte gedomineerd door de 'gigantes de la selva', de 'woudreuzen' waarvan ik de NLse namen nog niet heb kunnen achterhalen. Hier heten ze

Horco Molle [Blepharocalyx gigantea], Laurel [Phoebe porphyria], Tipa [Tipuana tipu] en Cedro [Cedrela]. Op de takken groeien zgn 'epifyten', luchtplanten, zoals de 'Luchtanemoon' [Claveles del aire, Tillandsia maxima], cactussen y orchideeën. Het hogere gedeelte van dat pad tussen 800 en 1200 heet ook wel Selva de Mietáceas [Eugenia buxifolia], 'Mispelhoutbos', is de meest nabije vertaling die ik vond.

Maar het is heel moeilijk vanaf het voetpad die 'woudreuzen' overzichtelijk te fotograferen. De foto's aan het einde van deze brief maakte ik op de terugweg over een geasfalteerde weg van 12 kilometer die met veel haarspeldbochten langs dezelfde helling afdaalt als ik eerder per voetpad had beklommen. Ik liep omdat de bus niet verscheen. En dat was een geluk-bij-een-ongeluk, want zodoende kon ik op deze zéér rustige weg alles goed en rustig, op een afstand, bekijken.

Maar ook van dichtbij maakte ik foto's. Allereerst de spin voor mijn raam, en drie vlinders die ik onderweg aantrof. Verder nam ik van dichtbij foto's van de details van het huis die mij al direct waren opgevallen, namelijk het gebruik van baksteen samen met onbewerkte natuursteen, zoals ik in Mijn Reisbrief No 5 schreef.

Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

Alle foto's staan met 400x400 pixels op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/.

Collage 1000x1000px van alle foto's van deze brief http://farm5.static.flickr.com/4035/4429372264_6c33cec01c_o.jpg