Mijn Reisbrief No 55

Yerba Buena (Argentinië), Zaterdag 20 Februari 2010
Tevens vijfde reisbrief uit Zuid-Amerika
Beste Vrienden en Vriendinnen,
Dit was de week van de verhuizing. Donderdag. Diezelfde avond vertrokken de gasten uit Iquique die Marisa had uitgenodigd voor een vakantie: Gabriela, Jeannette en Guillermo. We maakten samen verschillende uitstapjes, zoals bijvoorbeeld ons bezoek aan Horco Molle, dat beschermd gebied van de Nationale Universiteit van Tucumán van de vorige reisbrief. Daarin stond ook een foto van 'de hele familie'.
Woensdag hadden we een afscheidsdineetje in een ècht Argentijns restaurant, dus met véél vlees. Dat zie je op de foto's. Middenin de maaltijd ontpopte de kelner zich als gitarist en zanger. Liefdesliedjes, en liedjes vol heimwee en nostalgie.
Zoals bijvoorbeeld dit over de Tucumán'se maan:
Yo no canto a la luna /por que alumbra y nada más /
le canto porque ella sabe / de mi largo caminar.
Ik zing niet voor de maan, want die schijnt, en verder niets.
Ik zing omdat zij moet weten, van mijn lange, lange, weg
Of deze regels:
Perdido en la cerrazones / quien sabe vidita por donde anderé /
mas cuando salga la luna / cantaré, cantaré /
a mi Tucumán querido / cantaré, cantaré, cantaré.
Verloren in de dichte mist, wie weet, mijn liefje, waarheen ik zal gaan,
Maar als de maan opkomt, zal ik zingen, zingen
Voor mijn geliefde Tucumán, zal ik zingen, zingen, zingen.
Aan het einde van de maaltijd kochten we zijn CD. Het was zijn enige en eerste, en had de veelzeggende titel "Mi sueño cumplido" [mijn vervulde droom, of mijn droom vervuld]. In een persbericht uit 2006, dat ik later op het internet vond, noemt hij, Carlos Loiza, zich 'trabajador gastronómico' [gastronomiewerker]. Met zijn vervulde droom, was hij een gelukkig mens. Hij zong met zichtbaar genoegen. Voor mij is het daarom een kostbare herinnering aan Tucumán.

Alvorens definitief te vertrekken uit Tucumán maakte ik nog een paar afscheidswandelingen. Ik bezocht nog eens het beeld van Mercedes Sosa, geboortig uit Tucumán, die het allermeest bekend is voor het lied van de Chileense Violeta Parra dat ze wereldwijd beroemd heeft gemaakt: "Gracias a la vida, que me he dado tanto" [Dank aan het leven dat mij zoveel heeft geschonken]
Ik zag ook nog een demonstratie tegen het betalen van de buitenlandse schuld [als gevolg van de financiële crisis] met een bord en de leus "La deuda se paga con el hambre del pueblo". [De schuld wordt betaald met de honger van het volk]. Pregnantere beschrijving van het structurele onrecht zag ik niet eerder.

Ik zag ik de straatverkoop van paraplu's die hier onmiddellijk begint als regen dreigt. En ik zag de majestueuze boom tegenover het atelier van Marisa dat we samen nog op die Donderdag bezochten, die vertrekdag.
En toen kwam ik aan in Yerba Buena, in het huis van Graciela en Alejandro, zoals ik de vorige week schreef. Om de beginnen lag ik plat van het ontwerp. Mijn eerste indruk was van een diepgaande romantiek: Een huis met onconventionele vormgeving, op een helling in een bos. Het zou een perfect decor kunnen zijn voor een opera van Wagner, of een ander werk uit de Duitse romantiek van de 19e eeuw. De plattegrond was een onregelmatige veelhoek, en het gebruik van baksteen, samen met onbewerkte natuursteen, droegen nog bij aan die eerste indruk.
Maar in de details zat nog meer. De patio leek op het eerste gezicht een driehoek, maar was het niet, evenmin als de vierhoek die op het tweede gezicht tevoorschijn kwam.
Het houtwerk had talloze details die smeekten om gefotografeerd te worden. Die dwarsbalken, die steunbalken, die stutten en die architraven kwamen duidelijk niet van een moderne houtwerf of zagerij, maar het zijn overblijfsels van oude huizen, boerderijen en schuren van het platteland. Het zijn overduidelijke voorbeelden uit een periode dat zulke organische vormen deel waren van de plattelandsarchitectuur. Ik vroeg aan Graciela hoeveel jaar het hun had gekost om dit huis te bouwen:
--"Het duurt al tien jaar", zei ze vertrouwelijk "en voorlopig gaat het dóór".
En dan heb ik nog nieteens geschreven over de bijzondere planten en bomen van de patio, en ook nog geen foto's gemaakt van de details van het houtwerk. Dat bewaar ik voor de volgende reisbrieven.
Tot de volgende keer, Hartelijke groet, Gérard van Eyk

Alle foto's op formaat 400x400px staan op http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/
Collage 1000x1000px van alle foto's van deze brief http://farm5.static.flickr.com/4061/4373611231_4cc35a7012_o.jpg
Ik vond op het internet een persbericht van 15 Juli 2006 over Carlos Loisa en zijn eerste CD: Cumpliendo mi Sueño http://www.contexto.com.ar/vernota.php?id=7509