Mijn Reisbrief No 64

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 15 Mei 2010

Tevens veertiende en laatste reisbrief [niet] uit Zuid-Amerika

Beste vriendinnen en vrienden,

Deze brief is de laatste in de serie over mijn reis naar Zuid Amerika van 2010. Ik ben terug waar ik in Januari begon, op La Gomera. De terugreis had twee 'foutjes'. Een paar dagen voor mijn vertrek begon een dissidente vulkaan op IJsland as te spuien, en het Noord-Europese luchtruim werd gesloten voor onbepaalde tijd. Hoewel de avond voor mijn vertrek op Dinsdag 20 April al berichten circuleerden dat het einde van de blokkade naderde, was mijn aansluiting in Madrid op Woensdagmorgen niet verzekerd. Gelukkig ging die vlucht door, zij het met één uur vertraging. De Belgische stewardess vertelde dat dit de eerste vlucht was van Madrid naar Brussel na de asregen. Ik zat naast een NLs echtpaar dat vanaf vóór het weekend, na het einde van een congres waren geblokkeerd in een hotel in Madrid; samen met een aantal landgenoten.

Het tweede 'foutje' begon toen ik op Tenerife aankwam vanaf Brussel en Madrid na mijn verblijf in NL en mijn koffer niet op de band verscheen. Dat gebeurt wel vaker. Het was de tweede keer dit jaar. Met vierentwintig uur is dat meestal bekeken, maar toen Iberia de koffer na vier dagen nog niet had getraceerd, begon ik mij echt zorgen te maken en stelde mij al het totale verlies van mijn hele mobiele huishouden voor. Dat werden nachtmerrie-dagen. Margareta belde een kennis bij Iberia die met bagage te maken had. Twee uur later was de koffer 'gevonden'. De andere dag werd het bezorgd. Ze hadden een 'foutje' gemaakt in de zoekprocedure.

In mijn laatste brief besteedde ik aandacht aan mijn afscheid van de Atacama-woestijn, wuivend met mijn hand. In reisbrief No 61 nam ik afscheid van Yerba Buena met twee foto's aan het einde van die brief. Aan een kant zie je zon en wolken, en aan de andere kant zie je regenwolken. Ik maakte die foto's vanaf de dezelfde plek, vlak bij het huis waar ik toen woonde, en in dezelfde minuut. Dat is precies mijn herinneringsbeeld van dat ambivalente klimaat in die regio.

Van Iquique nam ik in de vorige brief afscheid met fotos van prachtige woestijnwolken, en van het zand van de Cerro Emeralda die ik beklom met Francisco.

--"Wat waren nu je belangrijkste indrukken bij je terugkomst in Europa?"

Zoals de hele regio had ook Nederland een strenge winter. De voorjaarsbloemen waren vertraagd, maar als gelukkig gevolg, kwamen ze allemaal tegelijk in het toch al zo kleurrijke Nederlandse voorjaar. Op die manier werden het prachtige dagen om met Ghislaine door te brengen na de maanden van afwezigheid.

De bloemen in de bovenste rij zijn de narcis en kersenbloesen die daar normaal met twee weken tussenruimte verschijnen. De tweede rij is ook uit Cadzand, met de keurig verzorgde tuinen in de beste Zeeuws-Hollandse traditie. De foto's in de derde rij zijn uit Eindhoven, uit de wijk waar Ghislaine woont. Daar worden de straten, parken en privé-tuinen gedurende één week in April gedomineerd door één bepaalde variant van de kersenbloesem die van één stekje schijnt af te stammen. De vierde foto van die rij is een roze variant van de tulpenboom in de tuin van Ghislaine.

Na zulke overvloedige bloemenpracht, wat kon nog indruk maken toen ik eindelijk op La Gomera aankwam? Natuurlijk, er zijn hier het hele jaar bloemen, in de winter zelfs meer dan in de zomer, maar totaal gezien is niets vergeleken van de Nederlandse voorjaarspracht. In feite --op onverwachte momenten-- verveelt die 'constantheid' van het klimaat mij in deze streken waar ik nu vijftien jaar rondreis. Op zulke vervelings-momenten overvalt mij een nostalgie naar de Nederlandse contrasten. De winter met zijn lange donkere regenachtige ochtenden, zijn vroeg invallende avonden. Daartegenover staan de zomers met eindeloze avonden alsof de zon niet wil ondergaan, met ochtengloren om vijf uur of eerder, en met zijn langdurige schemeringen. Dat kennen mijn vrienden in deze streken niet, ook niet op La Gomera. Dat is mijn hoogstpersoonlijke klimaatnostalgie.

Wat mij echter de eerste ochtend na mijn aankomst het meest ontroerde, was de zonsopgang boven de Teide die ik altijd vanaf mijn balcon kan zien. Het was als het ontmoeten van een oude bekende. Ik herinnerde mij dat ik daar precies een jaar geleden foto's van had gemaakt die nog steeds niet waren afgewerkt. Toen, op 5 Mei 2009, had ik iedere 15 sekonden een foto daarvan gemaakt vanaf een statief. Zo maakte ik totaal 28 foto's. Voor deze gelegenheid heb ik een foto-montage gemaakt van de twaalf die ik tussen 06.37:25 en 06.41:37 maakte. Ze zijn wat 'monochroom' uitgevallen, maar in werkelijkheid zijn het subtiele en veranderende kleuren in het spectrum tussen rood en geel tegen een donkere achtergrond die langzaam oplost. Dat waren ontroerend herkenningen.

Deze fotoserie is tevens mijn afscheidsgroet. Het is tevens een nieuw begin, Adios, Gérard van Eyk

Alle foto's staan met 400x400 pixels op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157623344355603/.

Collage 1000x1000px van alle foto's van deze brief: http://farm5.static.flickr.com/4023/4587125770_be2239c4b1_o.jpg